René Jansen - beeldend kunstenaar

Hoe een fascinatie een gezicht kreeg (deel 2) Een tijdje geleden werd ik gebeld door Pascal Verhees van Galerie Wildevuur; ze had een mailtje gekregen van ene Tjitske van Dijk, over het “modelleren voor de heer Jansen”. Ik was enigszins verbaasd want bij mijn weten ken ik geen Tjitske van Dijk. Ze had het wel schattig geformuleerd overigens. ’t Gaat via Ronald Soeliman schrijft ze erbij. Oh jee, dacht ik, Ronald in de bocht; heeft weer iets met rood haar gezien dat geschikt voor mij zou kunnen zijn. ‘k Heb hem al meerdere keren gezegd dat ik niet echt op zoek ben naar een nieuw model, omdat ik op Jessica nog lang niet uitgekeken ben. Ook duidelijk gemaakt dat alles met rood haar niet per definitie bruikbaar is. Dat ik daarin best wel kieskeurig ben en dat het er wel degelijk om gaat wie er aan dat rode haar vast zit. Pascalle zou het mailtje aan mij doorsturen; moest ik het verder maar met die Tjitske regelen.  Ronald bedoeld het natuurlijk allemaal goed, maar ik had hier eerlijk ge

Drents Museum.  Vandaag nog voor de tweede keer naar het Drents Museum geweest. Dit keer met Harma. En hoewel het best druk was konden we de tentoonstelling goed bekijken. Beetje geduld hebben en op je beurt wachten. Bij sommige werken blijf je ook wat langer stil staan dan bij andere. En er zijn erbij waar je maar niet van loskomt; doorlopen lijkt dan opeens heel moeilijk. Dat komt niet omdat die per definitie beter zijn dan anderen, maar ze raken je gewoon meer. Neem nou zo'n Andrew Wyeth, die weet je zo mee te slepen in zijn wereld. Die wereld is op het eerste gezicht helemaal niet zo bijzonder, integendeel zou ik haast zeggen. Wat dat betreft hangen er op de tentoonstelling veel spectaculairdere onderwerpen; indrukwekkende stadsgezichten en spiegelende etalageruiten vol snoep, interieurs van eetcafés met veel glimmend chroom; waanzinnig allemaal en ook zeer de moeite waard. Maar waarom zou ik nou het liefst zo'n Andrew Wyeth mee naar huis willen nemen? Ik heb daar vaak o