René Jansen - beeldend kunstenaar

Een voorwoord. In de loop der tijd heb ik al heel wat openingen van tentoonstellingen meegemaakt en dan bedoel ik niet alleen die van mezelf, maar ook van collega kunstenaars. Bij zo’n opening hoort op de één of andere manier een toespraak of een welkomstwoord. En daar heb ik er ook een flink aantal van mogen en in sommige gevallen moeten aanhoren. ‘k Ga daar maar verder niet op in, omdat de slappe lach vaak moeilijk te onderdrukken was. Onbedoeld grappig is toch iets anders dan echt grappig.  Het mooiste is natuurlijk als je als galerie een “Bekende Nederlander” kunt strikken. Je krijgt dan geheid meer volk over de vloer, maar die komen dan weer om een andere reden dan de bedoeling is en ik weet niet of je daar als galeriehouder om staat te springen. Zo zag ik eens op de allereerste opening bij galerie Zofier, Peter Faber helemaal los gaan. Ook Siep van De Kast deed al eens iets bij een opening daar; je kon wel op de koppen lopen! Maar toen Siep eenmaal klaar was……? De ene kunstvorm

Nefertiti. Portrettekenen, c.q. schilderen is misschien wel het boeiendste van alle genres binnen de schilderkunst. ’t Is in ieder geval één van de populairste en meest direct aansprekende. Vreemd is dat niet, want je kijkt per slot van rekening naar een soortgenoot en dat schept een band. Toch is het niet zo dat elk hoofd schilderbaar is; althans niet voor mij. Met het mes op de keel komt er natuurlijk altijd wel iets uit. En in de opdrachtensfeer moet je soms van de nood een   deugd maken, wat ook wel weer een uitdaging kan zijn; de voldoening is des te groter als het lukt.  Nee, het liefst zoek ik zelf m’n modellen uit, of nog beter; ze komen op m’n pad. Het mooiste is als ze zich sluimerend in je omgeving ophouden en dan opeens, door iets wat ze dragen , of door een bepaalde beweging of houding valt je oog erop en wordt het bijzonder. Niet zelden speelt het licht daarin een cruciale rol. Licht is ongrijpbaar; magisch zelfs, het ene moment is er niets en dan, door een kleine vera

Haantjeduin. Op m’n eerstvolgende expositie bij galerie Wildevuur, komt o.a. een tekeningetje van Haantjeduin te hangen. Haantjeduin is het hoogste punt op de Hondsrug en is gelegen in de Emmerdennen, een bos vlakbij Emmen. Ik groeide daar in de jaren 60 en 70 op en was vaker in het bos te vinden, dan ergens anders.   Naast de vele hunebedden was Haantjeduin één van m’n favoriete hangplekken. Op zich was het niet eens zo groot; het bestond uit een hoog duin, met daaromheen een aantal kleinere. Maar wat het zo bijzonder maakte, waren de bomen. Een aantal vliegdennen, waarvan de wortels in de loop der tijd ten gevolge van de wind, bloot zijn komen te liggen. Het lijkt nog het meest op een mangrovebos, maar dan in het klein en met zand in plaats van water. Het was een ideale speelplek voor een jongen die zich toen vooral identificeerde met indianen en school totaal niet relevant vond. Vorig jaar besloot ik er na ruim 40 jaar weer eens naartoe te gaan. ‘k Was vooral benieuwd of het er

Rood haar. Vorig jaar viel het me al op en dit jaar weer; een bovengemiddeld aantal roodharigen op Vlieland. Je ziet ze in de bediening van eetcafé “De Bolder”, op de camping, maar ook in de Dorpsstraat en op het strand. Als zoiets je eenmaal opvalt, ga je er automatisch meer op letten en dan zijn ze opeens overal. Voor alle duidelijkheid: ik vind dat allerminst vervelend, want ik hou erg van rood. Rood zet de zintuigen op scherp, het bloed gaat er sneller van stromen, kortom : red is hot.   Ik nam mij voor om een keer als de boot aankomt het aantal roodharigen te tellen. Dit begint al verdacht veel op een afwijking te lijken; zoiets doe je toch niet? Toch wel. Het is aan de andere kant ook weer vrij onschuldig, want er is niemand die weet wat je nou precies aan het doen bent. Ik koos de vrijdagmiddagboot, dat is doorgaans een volle boot, zeker in het hoogseizoen. Ik zag 8 meisjes van zo tussen de 12 en 20 jaar, één jongen van een jaar of 7, een jongeman van ongeveer 18 en drie vrou