Rood haar.

Rood haar.

Vorig jaar viel het me al op en dit jaar weer; een bovengemiddeld aantal roodharigen op Vlieland. Je ziet ze in de bediening van eetcafé “De Bolder”, op de camping, maar ook in de Dorpsstraat en op het strand. Als zoiets je eenmaal opvalt, ga je er automatisch meer op letten en dan zijn ze opeens overal. Voor alle duidelijkheid: ik vind dat allerminst vervelend, want ik hou erg van rood. Rood zet de zintuigen op scherp, het bloed gaat er sneller van stromen, kortom: red is hot. 

Ik nam mij voor om een keer als de boot aankomt het aantal roodharigen te tellen. Dit begint al verdacht veel op een afwijking te lijken; zoiets doe je toch niet? Toch wel. Het is aan de andere kant ook weer vrij onschuldig, want er is niemand die weet wat je nou precies aan het doen bent. Ik koos de vrijdagmiddagboot, dat is doorgaans een volle boot, zeker in het hoogseizoen. Ik zag 8 meisjes van zo tussen de 12 en 20 jaar, één jongen van een jaar of 7, een jongeman van ongeveer 18 en drie vrouwen tussen de 40 of 50 jaar. Een opmerkelijk aantal, want op het eiland waren er ook al tig neergestreken. Ik vroeg me af of hier wellicht een plausibele verklaring voor zou zijn, of dat het op louter toeval beruste. Uit onderzoek is gebleken dat roodharigen steeds meer een zeldzaamheid gaan worden, omdat het gen niet dominant is en dus bij beide ouders aanwezig moet zijn om het door te kunnen geven aan hun kinderen. Ook is bekend dat er in Ierland meer roodharigen rondlopen in vergelijking met andere landen. Dat Ierland ook een eiland is lijkt me niet voldoende om te veronderstellen dat het eilandgevoel bij roodharigen sterker ontwikkeld is en ze dus daarom en masse naar Vlieland komen, wat overigens wel een leuke verklaring zou zijn, of op z’n minst een grappige gedachte. ‘k Laat het maar bij deze constatering, want ik ben geen wetenschapper en het lijkt me daarom niet verstandig om daaromtrent nog meer aannames of speculaties te ventileren. 

Dat je vroeger als roodharige vaak het pispaaltje van de klas was en je de meest stompzinnige opmerkingen moest laten welgevallen is volgens mij ook allang verleden tijd. Gelukkig maar, want we dienen ze met respect, eerbied en bewondering te behandelen. 
Ik heb er inmiddels een antenne voor ontwikkeld en hoop ooit nog eens een roodharige als model te hebben. Bij ons op het dorp zijn ze in ieder geval dun gezaaid en bovendien nog te jong. Ik moet in deze duidelijk geduld hebben, maar……. op een dag zal ze voor me staan, met haar blanke gelaat vol sproeten, omlijst door het prachtigste golvende rode haar dat je je maar kunt indenken en dan zal ik m’n aller mooiste portret ooit schilderen.

5 augustus 2015