René Jansen - beeldend kunstenaar

  Drie getekende zelfportretten. Lang voordat het ook maar in mij opkwam om naar de kunstacademie te gaan, of dat ik überhaupt van het bestaan af wist, tekende ik al veel; niet gewoon veel, maar bovengemiddeld veel. Pas veel later kwam dat schilderen een beetje om de hoek kijken, maar dat had toen al een behoorlijke achterstand opgelopen ten opzichte van het tekenen. ‘k Tekende vooral portretten; eerst van striphelden en later van popsterren of gewoon vanuit de fantasie. Mijn fantasie was toen beter ontwikkeld dan nu, want ik doe nu niks meer uit het hoofd. ‘k Ben een echte waarnemer geworden die het onderwerp voor zich moet hebben om geïnspireerd te raken. Tussen al die portretten zat soms ook een zelfportretje. Of daar een speciale bedoeling achter stak weet ik eigenlijk niet meer zo goed. ‘k Hield toen erg van de surrealisten en dat sijpelde ook wel door in m’n tekenwerk. Er wordt wel beweerd dat kunstenaars die zich bezighouden met het zelfportret navelstaarders en narcisten zijn

Vlechten.   Tijdens onze schildervakantie in Frankrijk van afgelopen jaar vroeg ik op een wat druilerige dag of Clementine nog een keertje voor me zou willen poseren. Ze doet daar eigenlijk nooit moeilijk over. Bovendien is ze het ook gewend, want ze heeft van kinds af aan ettelijke keren voor haar moeder geposeerd. ‘k Had alleen nu een speciaal verzoek: of ze twee vlechten in het haar wilde doen. Ook dat was geen probleem. ‘k Zeg niet dat ze alles klakkeloos doet wat ik haar vraag, maar onze verstandhouding is inmiddels van dien aard dat ik het haar wel durf te vragen en ze weet dat ze ook nee kan/mag zeggen. Al snel schoven er meerdere collega’s aan, waaruit je kunt opmaken dat ik niet de enige ben die haar inspirerend vind. Uiteindelijk hebben we een middagje heerlijk geschilderd met leuke resultaten. Naar aanleiding van een aantal foto’s die ik had gemaakt ben ik er thuis nog wel even mee verder gegaan. Ik doe dat wel vaker, want in 2.30 uur kom je natuurlijk nooit tot iets wat

  Een bijzondere gebeurtenis. Er is voor mijn werk altijd wel waardering en bewondering geweest en tot op zekere hoogte was er ook wel belangstelling voor. Die belangstelling was er met name voor mijn stillevens. De laatste jaren heb ik me echter vooral op het portret gericht. Niet omdat daar nou een gat in de markt lag, in tegendeel zou ik haast zeggen; de portretten vliegen je om de oren, maar simpelweg omdat ik daar heel erg veel zin in had. Binnen het portret nemen de zelfportretten dan weer een bijzondere plaats in. Ik zie het zelfportret als een statement en als een state of mind. Dichter bij jezelf dan in een zelfportret kom je niet, is mijn stellige overtuiging. ‘k Heb vaak gezegd dat ik in de eerste plaats schilder voor mezelf, want niemand zit te wachten op een afbeelding van de schilder in kwestie. ’t Is namelijk het meest persoonlijke onderwerp dat je je maar kunt indenken en je haalt bij wijze van spreken wel gewoon iemand in je huis met zo'n zelfportret. Het mag d