René Jansen - beeldend kunstenaar

Zelfportret 2020.   Vanaf m’n academietijd maak ik geregeld een zelfportret. Daarvoor deed ik dat ook al wel, maar incidenteel. Ingegeven door Matthijs Röling, m’n docent op Minerva die zichzelf ook geregeld schilderde. Het eerste zelfportret dat ik van hem zag was een vroege; waarop hij tegen een witte achtergrond de toeschouwer zelfverzekerd aankijkt. Opvallend zijn de gespreide handen die hij voor z’n borst houd. Het was uitgevoerd in de zogenaamde fijnschildertechniek, die z’n eerste periode kenmerkt. Toen ik les van hem kreeg was ie al overgestapt naar een meer impressionistische benadering. Op een tentoonstelling bij de Allersmaborg zag ik een zelfportret met een rond brilletje uit 1979 waarop hij z’n halflange haar er met een paletmes in had geprakt. Ik vond het prachtig. Zo zou ik het ook wel willen kunnen. Het vuurtje was ontstoken en sindsdien maak ik jaarlijks minimaal 1 zelfportret, maar vaak zijn het er meer. Een zelfportret maak je niet uit ijdeltuiterij; omdat je nou z

Eén week, één model. Vorige week werd ik via de mail door Harriet weer eens gevraagd om mee te schilderen op haar model schilder clubje. Iemand van de vaste groep was ziek en ik kon voor hem of haar invallen. Het was al weer een tijdje geleden dat ik er voor het laatst was, dus ik had er wel zin in. Meestal vermeld ze dan ook wie er model zit. Dit keer een Italiaanse schone die luistert naar de naam Leila, je weet wel van het liedje van Eric Clapton. Het klinkt nagenoeg hetzelfde, maar je schrijft het anders. Ze zat wel eens vaker model, maar ‘k herinnerde me het niet meer. Niet gek, want ik ben er als invaller natuurlijk niet altijd. Omdat ik niet in Groningen woon en de deur van het atelier al om 18.30 uur open gaat, ben ik doorgaans wat aan de late kant. De schildersessie begint weliswaar om 19.00 uur, maar je wilt ook een beetje een goed plekkie en hier geldt; wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Bij binnenkomst zag ik dat het model er ook al was en dat ik haar toch al eens

Gevonden. Van de week wilde ik op m’n schilderclubje te Sappemeer iets uitleggen over het mengen van huid tinten. Nou vind ik altijd dat je een beetje moet oppassen met dingen voordoen, dus in dit geval hoe je huidtinten mengt, want het gevaar is dat je mensen een soort van recept geeft en dat is in mijn optiek niet raadzaam. Voordat je het weet sta je een beetje de Bob Ross uit te hangen waarbij je voordoet hoe je een dennenboom, een besneeuwde bergtop of een waterval moet schilderen. Ik denk dat je een eigen kleuren pallet moet ontwikkelen en dat doe je niet door je aan een soort van receptuur te houden, maar om te experimenteren met je mengingen. Toch kan het soms handig zijn om op een bepaalde manier te werk te gaan, gewoon omdat het efficiënt is en je dus sneller resultaat boekt. Daarbij is jezelf beperken altijd een goed idee, want hoe eenvoudiger je een schilderkunstig probleem aanpakt, des je sneller krijg je er grip op. Dat geldt ook voor het mengen van huidtinten. Daarom is