René Jansen - beeldend kunstenaar

Nu bij Hornbach: Vermeer en Fabritius.   Toen het Mauritshuis van 2011 tot 2014 grondig werd verbouwd, is het wellicht beroemdste schilderij van Johannes Vermeer op wereldreis geweest. Het ging naar o.a. The Frick Collection in New York en naar het Tokyo Metropolitan Art Museum. Ter promotie werd het schilderij mega groot afgebeeld en ik kan mij niet van de indruk onttrekken dat sommige argeloze bezoekers bij het zien van het origineel toch lichtelijk teleurgesteld waren. Zeker in het land van groot, groter, grootst, is zo’n Vermeer gewoon klein. En dan hoeven we het al helemaal niet te hebben over “het puttertje” van Carel Fabritius, want dat kan zo op ware grote op het koektrommeltje van oma. Gelukkig heeft de kwaliteit van een kunstwerk niets van doen met de maat. In Nederland weten we dat met de mooiste Vermeers in het Rijks als geen ander; hoewel? Ik heb nog nooit klein werk de “Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst” zien winnen.  Dat er in de 19 e eeuw met de komst van de

Twee tekeningen van Matthijs. Omdat ik eergisteren zo heb genoten van de tentoonstelling van Matthijs Röling in het Drents Museum, herinnerde ik me opeens dat ik hem vorig jaar twee keer heb getekend. Niet dat ie model voor me heeft gezeten, want daar is onze verstandhouding helemaal niet naar. We zijn niet bevriend en we kunnen rustig stellen dat ik hem beter ken dan hij mij.  De laatste keer dat we elkaar tegen het lijf liepen was op een tentoonstelling in De Weem van Henk Helmantel. Ik maakte hem een compliment over een schilderijtje dat er van hem hing en waar ik het net met Pieter Pander, die er ook rondliep over had; dat we het toch maar mooi allemaal van hem hebben geleerd. Hij mompelde op z’n bekende manier met het hoofd naar beneden iets onverstaanbaars en herhaalde een paar keer “ja, ja , ja”, maar had denk ik geen idee waar ik het over had. Een keer daarvoor bij een opening bij galerie Den Andel zag ie me voor Eddie Roos aan. Het maakt me niet uit, maar het illustreert wel e

All by myself.   Vandaag helemaal alleen op stap. Harma vond het zonde van het mooie weer en bleef om die reden liever thuis; lees in de tuin. Ik snap dat wel, want ze moet morgen ook gewoon weer aan het werk en dan zit ze weer de hele dag binnen.  Ik keek al een tijdje uit naar een tentoonstelling in het Drents Museum. Die hebben een groot deel van de collectie van Cees Röling en van Ad en Willy Adriaansen geschonken gekregen. Het gaat hier enkel om werk van Matthijs Röling en omspant z’n gehele artistieke oeuvre. Van heel vroeg werk waarin hij nog een beetje zoekende is naar een eigen vorm, maar waar al wel naar voren komt dat hij tegen de toenmalige stroom van abstractie en conceptuele kunst in, vol overgave voor de figuratie kiest. Aanvankelijk lijkt hij een echte realist van minutieus geschilderde stillevens en fantasievoorstellingen, maar mede door fysieke problemen met z’n rechterhand komt hij tot een meer impressionistische benadering van z’n onderwerpen.  Hij heeft zich inm

Hockney, Van Gogh en alle Rembrandts.   Vorige week een dagje Amsterdam gedaan met oudste zoon Thijs. Even in één dag twee “must see” tentoonstellingen er doorheen jassen. ‘k Wist van te voren dat het bikkelen zou worden, maar moet een keertje kunnen toch? Had bij voorbaat al een zootje ibuprofen geslikt vanwege een versleten knie en een rug die me van tijd tot tijd in de steek laat. Je moet er toch niet aan denken dat die kwaaltjes de pret zouden gaan bederven. We hadden besloten met de trein te gaan; in de daluren zoals dat zo mooi heet. Is een stuk goedkoper en lekker relax, want altijd een zitplaats.  Alles liep op rolletjes, dus we waren precies op de aangegeven tijd bij het van Gogh Museum. Daar was het lekker druk. Er is in de media behoorlijk wat aandacht aan deze tentoonstelling besteed dus dat was wel te verwachten. ‘k Geloof ook niet dat er eerder zo’n grote presentatie met werk van David Hockney in Nederland te zien is geweest. Ik had in ieder geval nog nooit iets van hem