All by myself.

All by myself. 

Vandaag helemaal alleen op stap. Harma vond het zonde van het mooie weer en bleef om die reden liever thuis; lees in de tuin. Ik snap dat wel, want ze moet morgen ook gewoon weer aan het werk en dan zit ze weer de hele dag binnen. 

Ik keek al een tijdje uit naar een tentoonstelling in het Drents Museum. Die hebben een groot deel van de collectie van Cees Röling en van Ad en Willy Adriaansen geschonken gekregen. Het gaat hier enkel om werk van Matthijs Röling en omspant z’n gehele artistieke oeuvre. Van heel vroeg werk waarin hij nog een beetje zoekende is naar een eigen vorm, maar waar al wel naar voren komt dat hij tegen de toenmalige stroom van abstractie en conceptuele kunst in, vol overgave voor de figuratie kiest. Aanvankelijk lijkt hij een echte realist van minutieus geschilderde stillevens en fantasievoorstellingen, maar mede door fysieke problemen met z’n rechterhand komt hij tot een meer impressionistische benadering van z’n onderwerpen. 

Hij heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een alleskunner, die nergens voor terug deinst. Samen met Wout Muller maakt hij de meest fantastische wandschilderingen. Het is in deze periode ( 1980-1983) dat ik les van hem kreeg op Academie Minerva. Ondanks het feit dat Matthijs niet altijd de makkelijkste was in de omgang; ik vond en vind het nog steeds moeilijk communiceren met de man, kan ik wel zeggen dat hij de docent is geweest waar ik het meeste aan heb gehad. Sterker nog, hij heeft een hele generatie niet mis te verstane kunstenaars afgeleverd die zonder hem wellicht nooit dat zouden zijn geworden die ze nu zijn.
Op de tentoonstelling is tevens de documentaire film: “MR” te zien van Marrit Koopmans en Walker Pachler. De film had z’n première in mei 2018, maar ‘k kon er toen niet bij zijn. Zo fijn om het nu alsnog te zien, want het is werkelijk een prachtig gefilmd portret van Matthijs geworden, die openhartig verteld over uiteraard de schilderkunst maar ook over z’n persoonlijke leven. Een echte aanrader om even rustig voor te gaan zitten.
Ik had overigens niet gedacht dat de tentoonstelling zo groot zou zijn, want hoeveel Rölings heb je als verzamelaar nodig? Nooit genoeg in de optiek van neef Cees, die daarmee aanspraak kan maken op de grootste Röling collectie van ons land. In het museum zijn er maar liefst 6 zalen voor ingeruimd en het is puur genieten geblazen. 

‘k Kwam uiteindelijk nog tijd tekort, want ik had mezelf voorgenomen om ook even naar de opening van de tentoonstelling van goede collega Herman Tulp te gaan, die samen met Hans Parlevliet en Dirk Bal bij galerie Wildevuur hun nieuwste werken tonen. 

Ik was ruim op tijd om even wat handen te schudden en de inleiding van Herman aan te horen. Die had er werk van gemaakt. Niet alleen van z’n schilderijen, maar ook van z’n voordracht. Met veel gevoel voor drama en theater werden we getrakteerd op een mooi verhaal over hoe het hem op en vooral na de academie is vergaan, waarbij de vriendschap met Hans Parlevliet centraal stond. Mooi waren ook de woorden van Suzan, de partner van Dirk Bal, die duidelijk ontroerd vertelde dat schilderen meer is dan een mooi plaatje maken. Dat de weg naar het eindresultaat vol zit met hobbels en bobbels en geslinger van links naar rechts, om nog maar te zwijgen over die steeds maar terug kerende twijfel: is het allemaal wel goed genoeg? De werken die de eindstreep hebben gehaald mogen er zijn, maar ga vooral zelf kijken. Wel in het echt alstublieft en niet even vluchtig op de website. Ik begin steeds meer te geloven dat dat hele internet killing is voor de kunstbeleving, maar dat is weer een andere discussie.

Nou heb ik bij mijn verhaaltjes altijd één of meerdere plaatjes. Toen ik van huis wegreed schoot het liedje: “all by myself” van Eric Carmen door m’n hoofd en na aanleiding daarvan dacht ik, ik maak vandaag een aantal selfies. Nou maak ik vrijwel nooit een selfie, maar ‘k zag de afgelopen tijd een aantal tentoonstellingen, waar het stikte van de selfies makende bezoekers, dus bij hoge uitzondering dit keer: selfies. 

Oh ja, voordat ik naar het Drents Museum ging heb ik even een afslag eerder genomen om de twee hunebedden van Rolde te bezoeken. Is en soort van afwijking van me en Harma was er toch niet bij, dus ik kon lekker m’n gang gaan. Jammer genoeg was de batterij van m’n telefoon leeg toen ik bij Wildevuur een foto wilde maken, maar ik zag op de Facebook pagina van Jan Pieter Wind een paar foto’s waar ik op stond, dus het bewijs van mijn aanwezigheid is daarmee geleverd lijkt mij. ‘k Heb er even twee van gepikt. Met dank aan Jan Pieter.

8 april 2019