Haantjeduin.

Haantjeduin.

Op m’n eerstvolgende expositie bij galerie Wildevuur, komt o.a. een tekeningetje van Haantjeduin te hangen. Haantjeduin is het hoogste punt op de Hondsrug en is gelegen in de Emmerdennen, een bos vlakbij Emmen. Ik groeide daar in de jaren 60 en 70 op en was vaker in het bos te vinden, dan ergens anders. 

Naast de vele hunebedden was Haantjeduin één van m’n favoriete hangplekken. Op zich was het niet eens zo groot; het bestond uit een hoog duin, met daaromheen een aantal kleinere. Maar wat het zo bijzonder maakte, waren de bomen. Een aantal vliegdennen, waarvan de wortels in de loop der tijd ten gevolge van de wind, bloot zijn komen te liggen. Het lijkt nog het meest op een mangrovebos, maar dan in het klein en met zand in plaats van water. Het was een ideale speelplek voor een jongen die zich toen vooral identificeerde met indianen en school totaal niet relevant vond.

Vorig jaar besloot ik er na ruim 40 jaar weer eens naartoe te gaan. ‘k Was vooral benieuwd of het er überhaupt nog lag en zo ja, of het nog een beetje hetzelfde was. De vraag was: zou ik het na al die jaren nog terug kunnen vinden? Dat bleek nog best wel een dingetje. Startend vanaf wat toen ons ouderlijk huis was dacht ik er zo weer naartoe te kunnen lopen. Dat viel tegen. Het eerste stuk tot aan het bos was een makkie. Qua richting was er ook geen twijfel, maar ‘k had uiteindelijk nog best wel moeite met het kiezen van de juiste paden. Na hier en daar wat missers vond ik het uiteindelijk toch. De Emmerdennen zijn per slot van rekening niet de bossen van Maryland. En “The Blair Witch Project” was een loeispannende film, maar zou zich never nooit in de Emmerdennen hebben kunnen afspelen; want net als alle natuur in Nederland, hebben we het vooral over hier en daar een postzegel.

Maar het leukste was dat dat hele Haantjeduin niets was veranderd. Het lag er nog net zo bij als in m’n herinnering. Ook de zwerfkeien die her en der richting het hoge duin verspreid liggen, lagen er nog precies zo bij als toen. Het leek alsof de tijd er had stilgestaan. Even was ik weer dat jochie dat altijd met z’n pijl en boog door de bossen struinde. Ook toen ik allang de leeftijd had, waarbij je je met gewichtiger zaken; zoals meisjes, diende bezig te houden. ‘k Was altijd al een laatbloeier en dat is zo gebleven; in alles. 
Hoe het ook zij, de fascinatie voor de plek was er nog steeds. Weliswaar nu met andere ogen, maar toch. Ik vroeg me af of het misschien een onderwerp zou kunnen zijn. Meestal begin ik dan met een schetsje, om te kijken of ik er plezier aan beleef. Dat was in hoge mate het geval. Zo erg zelfs dat ik besloot om er eens lekker diep in te duiken. Het resultaat is een voor mijn doen sterk doorwerkte tekening, waar ik al met al best een tijdje zoet mee ben geweest. Ik denk dat een ieder die vertrouwd is met de plek, het meteen zal herkennen.

15 augustus 2015