René Jansen - beeldend kunstenaar

De steen bij Eexterveen. We wonen al meer dan 30 jaar in de provincie Groningen, maar m’n jeugd ligt in Drenthe. Drenthe is de hunebedprovincie van ons land. Vrijwel alle hunebedden zijn daar gelegen; op twee na. ‘k Heb sinds m’n vroege jeugd wat met hunebedden. Het zijn fascinerende objecten met een mooie geschiedenis en vrijwel alle hunebeden liggen op prachtige plekken. Veel minder populair zijn de zogenaamde zwerfkeien; ook wel flinten genoemd die her en der in het landschap verspreid liggen. Toch vind ik die soms ook fascinerend. Zo’n 115000 jaar geleden meegevoerd vanuit Scandinavië tijdens de laatste ijstijd zijn het de nog zichtbare overblijfselen van een periode dat geheel Noord Nederland was bedekt met ijs. Niet ver bij ons vandaan ligt een manshoog exemplaar bij Eexterveen in het veld. Dat veld is sinds een aantal jaren onderdeel van de herinrichting van de Hunze. Het was voorheen akkerbouw gebied, maar is door de mens weer teruggegeven aan de natuur, zoals dat zo mooi h

Hunebed in aquarel. Hoewel ik mij om verscheidene redenen geen aquarellist pur sang zou willen noemen, is het wel een techniek die een grote aantrekkingskracht op mij heeft. Dat heeft vooral te maken met de uitstraling die een goede aquarel in mijn optiek heeft. Ik zit dan niet meteen te denken aan een ingekleurde tekening, hoewel daar ook wel mooie resultaten in zijn te behalen; ik denk b.v. aan het werk van Chris Herenius. Aan de andere kant van het spectrum heb je dan het expressieve geplens met water en verf; al dan niet abstract, waarbij het toeval doel op zich geworden is. Neemt niet weg dat juist dat element voor mij iets heel aantrekkelijks heeft. De kunst is dan wel om die onvoorspelbaarheid een beetje in de hand te houden en dat het gebeurt op die plekken waar jij het wil, want niet alle toevalligheden zijn mooie cadeautjes; ’t zijn ook vaak ontspoorde avontuurtjes waar je niks aan hebt. Ik hou persoonlijk ook niet zo van die hele bleke aquarellen die je bij veel amateur

Vier tekeningen en 2 schilderijen van Annemarie. Grafinya Velikaya. Hoewel we beide al in de 60 zijn ken ik Annemarie nog maar relatief kort; om precies te zijn 5 jaar. Ik had al wel van haar gehoord en kende haar werk; zag zo hier en daar wel videofilmpjes en interviews voorbij komen, waardoor ik een redelijk goed beeld kreeg van haar als kunstenaar, maar ik had haar nog nooit live ontmoet. Daar kwam 5 jaar geleden dus verandering in toen we met een grote groep kunstenaars een week op het zeilschip “Mars” hebben vertoeft om het wad te schilderen. Annemarie bleek een warme en toegankelijke persoonlijkheid te zijn met een ruime blik op de wereld. Bovendien iemand waar je een prettig gesprek mee kon voeren. Die gesprekken kwamen er gaandeweg meer en meer; we hadden wel een soort van een klik. Aan het eind van die buitengewoon geslaagde schilderweek opperde ze of het wellicht een idee was om in het najaar een week in de omgeving van haar vakantiehuis in de Bourgogne te komen schildere