Hunebed in aquarel
Hunebed in aquarel.
Hoewel ik mij om verscheidene redenen geen aquarellist
pur sang zou willen noemen, is het wel een techniek die een grote
aantrekkingskracht op mij heeft. Dat heeft vooral te maken met de uitstraling
die een goede aquarel in mijn optiek heeft. Ik zit dan niet meteen te denken
aan een ingekleurde tekening, hoewel daar ook wel mooie resultaten in zijn te
behalen; ik denk b.v. aan het werk van Chris Herenius. Aan de andere kant van
het spectrum heb je dan het expressieve geplens met water en verf; al dan niet
abstract, waarbij het toeval doel op zich geworden is. Neemt niet weg dat juist
dat element voor mij iets heel aantrekkelijks heeft. De kunst is dan wel om die
onvoorspelbaarheid een beetje in de hand te houden en dat het gebeurt op die
plekken waar jij het wil, want niet alle toevalligheden zijn mooie cadeautjes;
’t zijn ook vaak ontspoorde avontuurtjes waar je niks aan hebt.
Ik hou persoonlijk ook niet zo van die hele bleke
aquarellen die je bij veel amateur beoefenaars tegenkomt. Het ontbreekt hun
doorgaans aan lef en daarom is het allemaal veel te braaf. Iemand als Kees
Verwey had in mij ogen het juiste temperament om tot verrassende resultaten te
komen. Een aangeboren vorm van nonchalance en flair, gecombineerd met een
experimenteerlust waarbij er af en toe een vette knipoog naar de moderne kunst
wordt gemaakt.
Kortom; als je dit zo allemaal leest, zou je kunnen
concluderen dat ik precies weet hoe ik een goede aquarel moet maken, maar niets
is minder waar. Ik voel me maar gesteund door een aantal collega schilders die
er wel hun specialisme van hebben gemaakt en die elke nieuwe aquarel nog steeds
één groot avontuur vinden. Het grappige is dat ook dat element mij erg
aanspreekt, terwijl ik van mezelf weet dat ik helemaal niet zo avontuurlijk ben
aangelegd.
In mijn schilder- en tekenwerk ligt de nadruk erg op
de vorm, terwijl een goede aquarel het vooral van de suggestie van de vorm moet
hebben. Ook bedien ik mij doorgaans van grote licht/donker contrasten en da’s
nou net iets wat in een aquarel wat moeilijker is te realiseren, want voordat
je het weet heb je het hele ding dicht geschilderd en ben je de oh zo mooie
transparantie kwijt. Neemt niet weg dat door al die tekortkomingen van het
materiaal er ook veel te genieten valt en dat is dus ook de reden waarom ik op
gezette tijden me weer eens op de aquarel stort. Soms ben ik het na een paar
mislukte pogingen ook wel weer vrij snel zat en flikker ik het resultaat in de
prullie. Maar soms is er opeens dat moment waarop je de hele tijd hebt gewacht,
n.l. een voor mijn doen best leuke aquarel. ‘k Kan ook niet zeggen dat elk
onderwerp even geschikt is om het in waterverf tot een goed einde te brengen.
Een portret, die ook nog een beetje moet lijken lijkt mij vooralsnog een
onmogelijke opgave, maar bij een hunebedje is de kans van slagen een stuk
groter.
P.s: plaatje 4 en 5 betreft dezelfde aquarel, maar
no.4 is anders gekaderd. Ben er nog niet uit wat beter is.
13 juni 2021
Reacties
Een reactie posten