René Jansen - beeldend kunstenaar

  Jan Wolkers: De Tarzan van de Schapen. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik binnen m’n portretten het liefst vrouwen schilder. De verklaring hiervoor is vrij simpel, n.l. dat ik liever naar vrouwen kijk dan naar mannen. Ook in de omgang heb ik liever met vrouwen van doen. Dat hele mannen onder elkaar gedoe is om verscheidene redenen gewoon niet aan mij besteed. Maar zoals bij elke regel zijn er ook uitzonderingen en da’s hier natuurlijk ook het geval. Ik heb mijn beide zoons wel geschilderd; zij het sporadisch, maar toch. Verder schiet me eigenlijk niet meteen een ander voorbeeld te binnen, of het moet al Lucky Luke, Kuifje of de mannen van The Thunderbirds zijn, maar dat lijken zo langzamerhand eerder personages uit een vorig leven. En dan zijn er natuurlijk m’n zelfportretten, maar die doen niet echt mee in dit verhaal, want daar steekt iets geheel anders achter. Op die zelfportretten na is de schrijver Jan Wolkers wel iemand uit het recente verleden die me te binnen

  Eva (7 jaar later) Een paar weken geleden had ik Eva weer eens op bezoek. Door al dat Corona gedoe was het veel te lang geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Dat vonden we beide, maar ja zo’n pandemie lap je niet zo maar even aan je laars. ‘k Behoor tot de risicogroep en dan is extra voorzichtigheid geboden, Maar het voelde extra fijn dat het nu weer kon. Eva is één van de mooiste mensen die ik ken. Ik zeg met opzet mens, omdat haar schoonheid niet alleen haar uiterlijk betreft. Het moet al meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik haar voor het eerst op m’n netvlies kreeg. Tijdens een workshop “stilleven schilderen” die ik gaf bij galerie “Het Raadhuis” in Eenrum, stapte ze samen met haar schoonvader het leslokaal binnen. Mede door haar dreads viel ze me meteen op. En hoewel ik me in die tijd nog voornamelijk met het stilleven bezig hield zag ik onmiddellijk dat ze een mooi model zou zijn voor een portretstudie. Maar omdat ik een grote schijterd ben weerhield dat mij om ook