Eva (7 jaar later)

 Eva (7 jaar later)

Een paar weken geleden had ik Eva weer eens op bezoek. Door al dat Corona gedoe was het veel te lang geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Dat vonden we beide, maar ja zo’n pandemie lap je niet zo maar even aan je laars. ‘k Behoor tot de risicogroep en dan is extra voorzichtigheid geboden, Maar het voelde extra fijn dat het nu weer kon.

Eva is één van de mooiste mensen die ik ken. Ik zeg met opzet mens, omdat haar schoonheid niet alleen haar uiterlijk betreft.

Het moet al meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik haar voor het eerst op m’n netvlies kreeg. Tijdens een workshop “stilleven schilderen” die ik gaf bij galerie “Het Raadhuis” in Eenrum, stapte ze samen met haar schoonvader het leslokaal binnen. Mede door haar dreads viel ze me meteen op. En hoewel ik me in die tijd nog voornamelijk met het stilleven bezig hield zag ik onmiddellijk dat ze een mooi model zou zijn voor een portretstudie. Maar omdat ik een grote schijterd ben weerhield dat mij om ook maar iets in die richting te opperen. Het bleef overigens bij die ene workshop en ik zag haar daarna nooit meer. Dat gold niet voor de in Hoogezand wonende schoonvader, want die trof ik geregeld in het winkelcentrum of bij een opening van een tentoonstelling. Op een dag toen we elkaar weer eens in het winkelcentrum tegen het lijf liepen vroeg ie of ik nog twee plekjes vrij had op m’n schilderclubje in Sappemeer; eentje voor hemzelf en één voor Eva. Omdat er kort daarvoor iemand was opgestapt had ik eigenlijk maar plek voor één, maar dat zei ik natuurlijk niet. De week daarop zaten ze beide naast elkaar op les. Eva was nog net zo mooi als een paar jaar daarvoor en inmiddels waren haar dreads uitgegroeid tot indrukwekkende proporties. Op de cursus hield ze zich voornamelijk bezig met het schilderen van portretten. Dat waren vrijwel allemaal mensen uit haar nabije omgeving; haar man, haar dochter, een neefje of een nichtje. Toen ze een keer niet goed wist wat ze moest doen zei ik: ”waarom maak je niet eens een zelfportret?” ‘k Zag aan haar gezicht dat ze het niet een heel goed plan vond, maar de keer daarop had ze een printje bij zich van een foto waar ze en profiel op stond. ‘k Had haar gezegd dat dat wellicht in het begin het gemakkelijkst is. Qua belichting was de foto verre van ideaal, maar ‘k liet haar er maar even mee stoeien en ’t was niet eens zo gek wat ze er aan het eind van de avond op had staan. Ik ga niet zeggen dat het van mijn kant allemaal voorbedachte rade was, maar ‘k zag nu wel mijn kans schoon om haar te vragen of ik naar aanleiding van het printje zelf even een poging mocht wagen. Ze vond het prima en keek er geloof ik niet eens van op dat ik het vroeg.

Nou had ik door de jaren heen wel geregeld een zelfportret gemaakt, maar daar bleef het bij. ’t Was eigenlijk voor het eerst dat ik iemand trof die mij zozeer inspireerde om van dat hele portretschilderen weer eens echt werk te maken. Tja en dat allereerste portretje dat ik van haar maakte; daar werd ik zo ontzettend blij van. Ik had zomaar een willekeurig plankje gepakt; er stond al iets op waar ik niet zo tevreden over was, maar het had een mooie grondtoon en ik deed eigenlijk maar wat. Dat het resultaat toen mijn stoutste verwachtingen overtrof, moet ik nu achteraf wel een beetje bijstellen. Het grappige is dat je in je roze bubbel de dingen wellicht anders ziet dan ze in werkelijkheid zijn. Eva vond zelf dat ze er maar gedeeltelijk op leek, terwijl ik het helemaal “spot on” vond. Neemt niet weg dat ik het schilderijtje nooit heb geëxposeerd en ik ga het ook nooit verkopen; daar is het me gewoon te dierbaar voor. Het staat sinds jaar en dag ergens tussen m’n stillevenspullen op de achterwand van m’n atelier, zodat ik het elke dag kan zien.

Het mag duidelijk zijn dat het hier niet bij is gebleven; ‘k vond het nog wel spannend om haar te vragen of ze een keer op het atelier wilde komen poseren, maar lief als ze is stemde ze eigenlijk meteen toe. Nadien kwam ze geregeld en werd ze één van m’n vaste modellen. ‘k Heb haar vele malen getekend en geschilderd en ze verveelt me tot op de dag van vandaag nooit.

Inmiddels zijn we 7 jaar verder en hebben de dreads het moeten ontgelden en plaats gemaakt voor een wat eigentijdsere coupe. ‘k Begreep dat ik niet de enige was die het zonde vond, maar ja op den duur wil je misschien toch weer eens iets anders. Is ook wel een beetje vrouweigen denk ik; ‘k heb er zelf namelijk niet zoveel last van. Het maakt ook niet uit, want een mooie vrouw, blijft een mooie vrouw, ongeacht hoe het haar zit.

Als je elkaar zo lang niet hebt gezien ontbreekt het je natuurlijk niet aan gespreksstof; wat je is opgevallen en wat je is bijgebleven, want het was al met al een raar jaar vanwege die hele heisa rond het Corona virus. Maar ook als we de afgelopen 7 jaar overzien kunnen we concluderen, dat het leven wel erg snel aan je voorbij trekt. Meer en meer komt ook het besef dat je ouder wordt en wat dat met je doet. Ook de buitenkant komt dan aan bod. Bij Eva zijn er al behoorlijk wat grijze haren zichtbaar en dan rijst de vraag: moet je daar wat mee? Een kleurtje erin b.v. Of laat je de natuur z’n gang gaan en neem je elke rimpel en grijze haar voor lief. M’n eigen lief heeft het nooit geverfd en ik vind het schitterend; mooi grijs is niet lelijk. ‘k Zei dat ik al op vrij jonge leeftijd kaal werd, maar dat ik er nooit van wakker heb gelegen. ‘k Hoorde zelfs wel mensen op straat tegen elkaar zeggen dat ze het zielig voor me vonden; zo jong en dan al kalend. ’t Voelde vooral raar dat er zo naar gekeken werd. Sommige mensen worden niet zo mooi oud, al blijft het ook een kwestie van hoe je er tegenaan kijkt. Als iemand mooi van binnen is lijkt de buitenkant daar soms een heel eind in mee te willen gaan. En wat Eva’s grijze haren betreft; ik vind ze prachtig; net als dat hele ouder worden van haar. Ze is nog maar een vroege veertiger, maar Eva wordt mooi oud; ik weet het zeker.

Ze heeft daarom ook nog niets van haar zeggingskracht verloren en blijft net als 7 jaar geleden een inspirerend model.

Na een aantal tekeningetjes te hebben gemaakt, waarin ik bij één het eerste portretje van Eva had verwerkt kwam het idee bij me op om een pendant te maken. ‘k Pakte net als 7 jaar geleden een willekeurig paneeltje van een mislukt schilderijtje, maar waarvan me de grondtoon wel beviel. Vervolgens zaagde ik het op precies dezelfde maat als het eerste werkje. ‘k Besloot om haar weer en profiel te schilderen, maar nu de andere kant op kijkend; zodat als je ze naast elkaar zou plaatsen ze zichzelf zou aankijken.

Als ik beide werkjes met elkaar vergelijkt vallen me een paar dingen op. Eva heeft in vergelijking met de eerste versie wat meer ruimte om het hoofd gekregen. Bovendien heb ik haar 7 jaar geleden in m’n enthousiasme wel iets te geflatteerd weergegeven; dat was geen opzet, het sloop er gewoon in. Ze was toen achter in de 30, maar ze lijkt beduidend jonger vind ik. In de tweede versie is van enige vleierij geen sprake meer. De roze bubbel heeft plaats gemaakt voor een gezonde vorm van realiteitszin. Niet dat het m’n streven was om elke oneffenheid in haar gelaat te registreren, maar ‘k wou wel gewoon een eerlijk portret maken. ‘k Ben bovendien van mening dat dat niets afdoet aan haar schoonheid. ‘k Heb bovendien het licht/donker contrast wat opgevoerd, om het hoofd wat plastischer te doen lijken. Tja en dan dat kettinkje met het kruisje. Op het schilderijtje van 7 jaar geleden draagt ze dat kettinkje niet. Om het weg te laten was geen vrijheid van de kunstenaar, want ik heb het nog even nagekeken en op het printje ontbreekt het ook. Het zou toeval kunnen zijn dat ze het toen per ongeluk een keertje niet droeg, maar ‘k heb het er uiteraard nu wel ingeschilderd, want het past gewoon bij haar en wie ben ik om dat af te nemen; ook al is het in een schilderij.

Van beide werken bestaat er ook een tekeningetje. Die van 7 jaar geleden is blijven hangen in een verkennende fase, terwijl die van kort geleden behoorlijk doorwerkt is. Daar steekt verder niks achter; ’t is een beetje hoe het gaat. Als ik lekker bezig ben en het lukt ook aardig dan probeer ik wel iets verder te komen dan gewoon een schets.

Blijft de vraag: ben ik tevreden? Nou, heel erg. Misschien toch weer een vorm van roze bubbel? Zou zo maar kunnen; het zij zo.

4 juli 2021






 

Reacties

  1. Prachtig verhaal René we zijn het volledig met je eens! Groetjes van ons beiden ❤️

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Final Portrait