Eva (7 jaar later)
Eva (7 jaar later)
Een paar weken geleden had ik Eva weer eens op bezoek.
Door al dat Corona gedoe was het veel te lang geleden dat we elkaar voor het
laatst zagen. Dat vonden we beide, maar ja zo’n pandemie lap je niet zo maar
even aan je laars. ‘k Behoor tot de risicogroep en dan is extra voorzichtigheid
geboden, Maar het voelde extra fijn dat het nu weer kon.
Eva is één van de mooiste mensen die ik ken. Ik zeg
met opzet mens, omdat haar schoonheid niet alleen haar uiterlijk betreft.
Het moet al meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik haar
voor het eerst op m’n netvlies kreeg. Tijdens een workshop “stilleven
schilderen” die ik gaf bij galerie “Het Raadhuis” in Eenrum, stapte ze samen
met haar schoonvader het leslokaal binnen. Mede door haar dreads viel ze me
meteen op. En hoewel ik me in die tijd nog voornamelijk met het stilleven bezig
hield zag ik onmiddellijk dat ze een mooi model zou zijn voor een
portretstudie. Maar omdat ik een grote schijterd ben weerhield dat mij om ook
maar iets in die richting te opperen. Het bleef overigens bij die ene workshop
en ik zag haar daarna nooit meer. Dat gold niet voor de in Hoogezand wonende
schoonvader, want die trof ik geregeld in het winkelcentrum of bij een opening
van een tentoonstelling. Op een dag toen we elkaar weer eens in het winkelcentrum
tegen het lijf liepen vroeg ie of ik nog twee plekjes vrij had op m’n
schilderclubje in Sappemeer; eentje voor hemzelf en één voor Eva. Omdat er kort
daarvoor iemand was opgestapt had ik eigenlijk maar plek voor één, maar dat zei
ik natuurlijk niet. De week daarop zaten ze beide naast elkaar op les. Eva was
nog net zo mooi als een paar jaar daarvoor en inmiddels waren haar dreads
uitgegroeid tot indrukwekkende proporties. Op de cursus hield ze zich
voornamelijk bezig met het schilderen van portretten. Dat waren vrijwel
allemaal mensen uit haar nabije omgeving; haar man, haar dochter, een neefje of
een nichtje. Toen ze een keer niet goed wist wat ze moest doen zei ik: ”waarom
maak je niet eens een zelfportret?” ‘k Zag aan haar gezicht dat ze het niet een
heel goed plan vond, maar de keer daarop had ze een printje bij zich van een
foto waar ze en profiel op stond. ‘k Had haar gezegd dat dat wellicht in het
begin het gemakkelijkst is. Qua belichting was de foto verre van ideaal, maar
‘k liet haar er maar even mee stoeien en ’t was niet eens zo gek wat ze er aan
het eind van de avond op had staan. Ik ga niet zeggen dat het van mijn kant
allemaal voorbedachte rade was, maar ‘k zag nu wel mijn kans schoon om haar te
vragen of ik naar aanleiding van het printje zelf even een poging mocht wagen.
Ze vond het prima en keek er geloof ik niet eens van op dat ik het vroeg.
Nou had ik door de jaren heen wel geregeld een
zelfportret gemaakt, maar daar bleef het bij. ’t Was eigenlijk voor het eerst
dat ik iemand trof die mij zozeer inspireerde om van dat hele portretschilderen
weer eens echt werk te maken. Tja en dat allereerste portretje dat ik van haar
maakte; daar werd ik zo ontzettend blij van. Ik had zomaar een willekeurig
plankje gepakt; er stond al iets op waar ik niet zo tevreden over was, maar het
had een mooie grondtoon en ik deed eigenlijk maar wat. Dat het resultaat toen
mijn stoutste verwachtingen overtrof, moet ik nu achteraf wel een beetje
bijstellen. Het grappige is dat je in je roze bubbel de dingen wellicht anders
ziet dan ze in werkelijkheid zijn. Eva vond zelf dat ze er maar gedeeltelijk op
leek, terwijl ik het helemaal “spot on” vond. Neemt niet weg dat ik het
schilderijtje nooit heb geëxposeerd en ik ga het ook nooit verkopen; daar is
het me gewoon te dierbaar voor. Het staat sinds jaar en dag ergens tussen m’n
stillevenspullen op de achterwand van m’n atelier, zodat ik het elke dag kan
zien.
Het mag duidelijk zijn dat het hier niet bij is
gebleven; ‘k vond het nog wel spannend om haar te vragen of ze een keer op het
atelier wilde komen poseren, maar lief als ze is stemde ze eigenlijk meteen
toe. Nadien kwam ze geregeld en werd ze één van m’n vaste modellen. ‘k Heb haar
vele malen getekend en geschilderd en ze verveelt me tot op de dag van vandaag nooit.
Inmiddels zijn we 7 jaar verder en hebben de dreads
het moeten ontgelden en plaats gemaakt voor een wat eigentijdsere coupe. ‘k
Begreep dat ik niet de enige was die het zonde vond, maar ja op den duur wil je
misschien toch weer eens iets anders. Is ook wel een beetje vrouweigen denk ik;
‘k heb er zelf namelijk niet zoveel last van. Het maakt ook niet uit, want een
mooie vrouw, blijft een mooie vrouw, ongeacht hoe het haar zit.
Als je elkaar zo lang niet hebt gezien ontbreekt het
je natuurlijk niet aan gespreksstof; wat je is opgevallen en wat je is
bijgebleven, want het was al met al een raar jaar vanwege die hele heisa rond
het Corona virus. Maar ook als we de afgelopen 7 jaar overzien kunnen we
concluderen, dat het leven wel erg snel aan je voorbij trekt. Meer en meer komt
ook het besef dat je ouder wordt en wat dat met je doet. Ook de buitenkant komt
dan aan bod. Bij Eva zijn er al behoorlijk wat grijze haren zichtbaar en dan
rijst de vraag: moet je daar wat mee? Een kleurtje erin b.v. Of laat je de
natuur z’n gang gaan en neem je elke rimpel en grijze haar voor lief. M’n eigen
lief heeft het nooit geverfd en ik vind het schitterend; mooi grijs is niet
lelijk. ‘k Zei dat ik al op vrij jonge leeftijd kaal werd, maar dat ik er nooit
van wakker heb gelegen. ‘k Hoorde zelfs wel mensen op straat tegen elkaar
zeggen dat ze het zielig voor me vonden; zo jong en dan al kalend. ’t Voelde
vooral raar dat er zo naar gekeken werd. Sommige mensen worden niet zo mooi
oud, al blijft het ook een kwestie van hoe je er tegenaan kijkt. Als iemand
mooi van binnen is lijkt de buitenkant daar soms een heel eind in mee te willen
gaan. En wat Eva’s grijze haren betreft; ik vind ze prachtig; net als dat hele
ouder worden van haar. Ze is nog maar een vroege veertiger, maar Eva wordt mooi
oud; ik weet het zeker.
Ze heeft daarom ook nog niets van haar zeggingskracht
verloren en blijft net als 7 jaar geleden een inspirerend model.
Na een aantal tekeningetjes te hebben gemaakt, waarin
ik bij één het eerste portretje van Eva had verwerkt kwam het idee bij me op om
een pendant te maken. ‘k Pakte net als 7 jaar geleden een willekeurig paneeltje
van een mislukt schilderijtje, maar waarvan me de grondtoon wel beviel.
Vervolgens zaagde ik het op precies dezelfde maat als het eerste werkje. ‘k
Besloot om haar weer en profiel te schilderen, maar nu de andere kant op
kijkend; zodat als je ze naast elkaar zou plaatsen ze zichzelf zou aankijken.
Als ik beide werkjes met elkaar vergelijkt vallen me
een paar dingen op. Eva heeft in vergelijking met de eerste versie wat meer
ruimte om het hoofd gekregen. Bovendien heb ik haar 7 jaar geleden in m’n
enthousiasme wel iets te geflatteerd weergegeven; dat was geen opzet, het sloop
er gewoon in. Ze was toen achter in de 30, maar ze lijkt beduidend jonger vind
ik. In de tweede versie is van enige vleierij geen sprake meer. De roze bubbel
heeft plaats gemaakt voor een gezonde vorm van realiteitszin. Niet dat het m’n
streven was om elke oneffenheid in haar gelaat te registreren, maar ‘k wou wel
gewoon een eerlijk portret maken. ‘k Ben bovendien van mening dat dat niets
afdoet aan haar schoonheid. ‘k Heb bovendien het licht/donker contrast wat
opgevoerd, om het hoofd wat plastischer te doen lijken. Tja en dan dat
kettinkje met het kruisje. Op het schilderijtje van 7 jaar geleden draagt ze
dat kettinkje niet. Om het weg te laten was geen vrijheid van de kunstenaar,
want ik heb het nog even nagekeken en op het printje ontbreekt het ook. Het zou
toeval kunnen zijn dat ze het toen per ongeluk een keertje niet droeg, maar ‘k
heb het er uiteraard nu wel ingeschilderd, want het past gewoon bij haar en wie
ben ik om dat af te nemen; ook al is het in een schilderij.
Van beide werken bestaat er ook een tekeningetje. Die
van 7 jaar geleden is blijven hangen in een verkennende fase, terwijl die van
kort geleden behoorlijk doorwerkt is. Daar steekt verder niks achter; ’t is een
beetje hoe het gaat. Als ik lekker bezig ben en het lukt ook aardig dan probeer
ik wel iets verder te komen dan gewoon een schets.
Blijft de vraag: ben ik tevreden? Nou, heel erg.
Misschien toch weer een vorm van roze bubbel? Zou zo maar kunnen; het zij zo.
4 juli 2021
Prachtig verhaal René we zijn het volledig met je eens! Groetjes van ons beiden ❤️
BeantwoordenVerwijderen