Nog een keer Clementine
Nog een keer Clementine. Sinds september vorig jaar ken ik Clementine. Wat heet kennen; ze was tijdens onze jaarlijkse schilderweek in de Bourgogne in 2020 voor het eerst mee. En hoe lang moet je iemand kennen voordat je weet dat je het prima met die persoon kunt vinden. In ons geval was een week voldoende. Bovendien hoef ik lang niet alles te weten, zodat er ook nog iets overblijft van het mysterie dat elke vrouw met zich meedraagt. Soms ontbreekt het, maar dan blijkt al vrij snel dat de persoon in kwestie gewoon saai is. Dat kun je van Clementine niet zeggen. Je kunt het met haar over van alles hebben, waarbij ze soms onverwachts grappig uit de hoek komt. Toen ze een keer zonder dat ik erom vroeg iets voor me deed en zei dat ze een engeltje was, antwoorde ze resoluut: “maar ‘k ben ook vaak een bengeltje hoor”; nou dat dus. Ze neemt de mensen zoals ze zijn, iets wat ze van geen vreemde heeft, want haar moeder is precies zo. ‘k Voelde me bij haar meteen op m’n gemak, wat wel wat wil