René Jansen - beeldend kunstenaar

Een eerlijk portret.   Elk jaar maak ik tenminste één zelfportret, maar vaak zijn dat er meer. Dat heb ik al heel lang geleden met mezelf afgesproken. Waarom? Ja, waarom maken sommige kunstenaars zelfportretten en doen anderen dat nooit. Het is bij mij in ieder geval niet uit ijdeltuiterij of omdat ik mezelf nou zo interessant vind. Als ik even terug ga in de tijd, dan kan ik me niet herinneren dat ik mezelf voor m'n academietijd vaak heb getekend, laat staan geschilderd. Hoewel ik er in die tijd n atuurlijk op m'n mooist bijliep. In m'n platenkast staat een LP van Deep Purple's : "Who do we think we are" die opgeleukt is met een Medusa-achtig zelfportretje; dus met veel slangen om het hoofd. Niet bepaald een dingetje waarbij de aandachtige bestudering van het eigen gelaat centraal staat, maar eerder gericht op een vorm van vervreemding en onbehagen.  Eenmaal op de academie werd mijn manier van kijken toch wel heel snel anders. Dat had natuurlijk ook te ma

Vooroordelen. "En plein air" heet het met een duur woord, maar ik zeg altijd: "buiten schilderen", wat op hetzelfde neerkomt. Er zijn schilders die er hun specialisme van hebben gemaakt en net als de Franse Impressionisten en de schilders van de Haagse School ,in weer of geen weer buiten werken. Schilders als Joost Doornik en Roos Schuring staan rustig uren in de kou, of met harde stormachtige wind aan de kust te schilderen. Eigenlijk hoort Ronald Soeliman daar ook wel b ij. Hoewel hij ook veelvuldig in z'n atelier te vinden is, zijn z'n beste werken vaak buiten geschilderd, of hebben in ieder geval daar hun oorsprong. Het zijn kunstenaars die extra geïnspireerd raken door die optimale beleving van het landschap en ik snap dat wel. Ik ben nog niet zover. Net als bij wandelen, fietsen en vissen heb ik er het liefst mooi weer bij. Je zou mij dus meer een zondagsschilder kunnen noemen. Daar is niks mis mee, als je het maar van jezelf weet. Het geeft verder ook

Johannes Vermeer?    Een tijdje terug keek ik eens op m'n website, want die wordt af en toe door Harma bijgewerkt in verband met tentoonstellingen e.d. en het viel me op dat daar zo weinig opstond. Ik wordt straks 59 en stelde me zo voor dat wanneer mensen mij niet kennen en op m'n website terecht komen, om wat voor reden dan ook, ze best wel eens zouden kunnen denken: "Nou die heeft de kantjes er ook maar een beetje bij af gelopen, wie denkt ie wel dat ie is; Johannes Vermeer?" En hiermee doel ik natuurlijk niet op de kwaliteit van de man ('k kom er vooralsnog niet in de buurt en dat gaat ook niet meer gebeuren), maar om het feit dat er maar 37 werken van de meester uit Delft bekend zijn. Kortom het moest maar eens een beetje opgefrist en vooral wat substantiëler worden. Nou is m'n werkwijze de laatste 6 à 7 jaar toch wel wat veranderd, dus dat is meteen een mooie gelegenheid om dat ook op de website te laten zien. In de eerste plaats wissel ik het stille