Een eerlijk portret.

Een eerlijk portret.

 

Elk jaar maak ik tenminste één zelfportret, maar vaak zijn dat er meer. Dat heb ik al heel lang geleden met mezelf afgesproken. Waarom? Ja, waarom maken sommige kunstenaars zelfportretten en doen anderen dat nooit. Het is bij mij in ieder geval niet uit ijdeltuiterij of omdat ik mezelf nou zo interessant vind. Als ik even terug ga in de tijd, dan kan ik me niet herinneren dat ik mezelf voor m'n academietijd vaak heb getekend, laat staan geschilderd. Hoewel ik er in die tijd natuurlijk op m'n mooist bijliep. In m'n platenkast staat een LP van Deep Purple's : "Who do we think we are" die opgeleukt is met een Medusa-achtig zelfportretje; dus met veel slangen om het hoofd. Niet bepaald een dingetje waarbij de aandachtige bestudering van het eigen gelaat centraal staat, maar eerder gericht op een vorm van vervreemding en onbehagen. 

Eenmaal op de academie werd mijn manier van kijken toch wel heel snel anders. Dat had natuurlijk ook te maken met wat de docenten je aanreikten aan nieuwe onderwerpen en inzichten. En het was net als met het stilleven te danken aan Matthijs Röling dat ik me met het zelfportret ging bezig houden. 'k Zag in die tijd van hem een zelfportret uit 1974, waarbij hij zichzelf met lang haar en met beide handen op de borst tegen een witte achtergrond had afgebeeld. Ik vond het prachtig. 'k Geloof dat het nu deel uitmaakt van de collectie Museum De Buitenplaats. 

Ook nam hij wel boeken mee met schilders die bijzondere portretten van zichzelf wisten te maken, zoals: Dick Ket, Jan Mankes, Breitner, maar ook iemand als Pierre Bonnard of James Ensor hebben prachtige zelfportretten gemaakt. Nou gaat het mij in eerste instantie niet om een mooi portret, maar eerder om een eerlijk portret. Portretten waarbij het ouder worden niet wordt verdoezelt, maar juist een onderdeel wordt van het steeds weer opnieuw naar jezelf kijken. En wat voor mij niet onbelangrijk is; het moet een beetje lekker geschilderd zijn. Alsof het geen moeite heeft gekost. Deze heb ik vooral in de omgeving schetsmatig gehouden en in het gezicht iets meer doorwerkt. 't Is het eerste geschilderde zelfportret van dit jaar, maar zien of het er meer worden.

30 april 2015



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

Afbeelding
  Sterren op het doek. Het moet ergens in 2008 geweest zijn, dat ik door een juffrouw van Omroep MAX werd gebeld; of ik het programma: “Sterren op het doek” ook kende en of ik er wel eens naar keek. Natuurlijk had ik ervan gehoord. Het was het jaar daarvoor van start gegaan en ja, ik keek er ook naar, zoals ik bijna naar alles kijk als het om kunst gaat; in wat voor vorm dan ook. Of ik er wat voor voelde om een keer mee te doen. Ze hadden portretten op m’n website gezien en vonden die van een dusdanige kwaliteit dat het reden genoeg was om me uit te nodigen voor één van de uitzendingen. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik zag meteen ook allerlei beren op de weg. Nou ligt dat van die beren heel erg in m’n aard, maar ‘k was natuurlijk ook gewoon overrompeld door de vraag. Of ik er een nachtje over mocht nadenken? Ja, hoor. Ze zou een paar dagen later wel terug bellen. Harma en de kids waren direct enthousiast, die zagen meteen de hoge amusementswaarde al voor zich. Nee, dat het h
Meer lezen

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Afbeelding
  “El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.   In 1992 kwam de documentaire film: “El membrillo del sol” van Victor Enrice uit. Ik kreeg echter pas veel later lucht van het bestaan ervan. In de film wordt de Spaanse realistische schilder Antonio Lopez Garcia gevolgd tijdens het schilderen van een kweeperenboompje in zijn tuin. Die tuin heeft overigens meer weg van een binnenplaatsje; ’t is nogal kaal en op dat boompje na groeit er niet zoveel. Dat Garcia binnen de kunstwereld van Spanje en ver daarbuiten een begrip is, was mij lange tijd ten enen male ontgaan, want ik had nog nooit van de man gehoord. Het moet ergens in 2009 of 2010 geweest zijn dat bevriende collega Flip Gaasendam mij op z’n atelier een boekje van de kunstenaar liet zien. Het betrof een catalogus uit 2008 van een tentoonstelling in het Museum of Fine Arts in Boston. Bladerend door het slapkaftboekie kwam ik bij het zien van de afbeeldingen steeds meer onder de indruk van het werk. In de eerst
Meer lezen

Final Portrait

Afbeelding
Final Portrait. Kortgeleden keek is naar de speelfilm: Final Portrait van Stanley Tucci uit 2017. Niet in de bios, want dat kan al tijden niet meer, maar zoals Hugo de Jonge het propageerde via een Dvd’tje geleend uit de bieb. ‘k Kwam het per ongeluk tegen op YouTube. Je kent dat wel; je bent een beetje filmpjes aan het bekijken en valt van het één in het ander. M’n zoekopdracht was waarschijnlijk iets met portret, toen er in de rechter kolom een documentaire verscheen over Alberto Giacometti. Eenmaal aangeklikt bleek die drie kwartier te duren. Normaal gesproken zou ik het vanwege de lengte wegklikken, maar ‘k bleef op de één of andere manier hangen en keek de hele docu uit. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats was het natuurlijk het werk van Giacometti zelf. Ik was daar uiteraard mee bekend, maar ook weer niet zo goed dat ik er alles van wist. Eigenlijk betrof het vooral z’n beelden en wist ik nauwelijks dat ie ook nog schilderde en tekende. Maar ‘k werd vooral gegrepe
Meer lezen