René Jansen - beeldend kunstenaar

Op bezoek bij Geesje. De afgelopen tijd ben ik qua tentoonstellingen behoorlijk aan m’n trekken gekomen. Da’s op zich bijzonder, want ik ben nou niet meteen wat je noemt een fanatieke museumbezoeker. ‘k Sla id. veel over. Maar sommige tentoonstellingen zijn zoals dat zo mooi heet: “a ones in a lifetime experience”. Kortgeleden nog helemaal naar Madrid gevlogen voor Andrew Wyeth en Antonio Lopez Garcia. Vooral Wyeth zal niet snel weer voorbij komen denk ik. Ook de overzichtstentoonstelling zoals die in het Noord Brabants Museum van Jeroen Bosch te zien is, zal je in dit leven niet meer meemaken. In Den Bosch ook niet, want er is geen kaartje meer te krijgen, tenzij je ’s nachts tussen 24.00 en 13.00 uur nog zin hebt. Ik sla hem over. ‘k Hoorde van een collega dat ie vooral veel achterhoofden had gezien, met hier en daar een reepje Bosch. Natuurlijk snap ik het belang van de schilder, maar ’t is gewoon niet mijn ding; die middeleeuwse rimram rondom hel en verdoemenis.   Wat wel mijn d

Me and Mr. Wyeth. Vanaf het moment dat ik het boek “Wyeth at Keurners” in handen kreeg, ben ik gefascineerd door het werk van deze Amerikaanse schilder. Dat moet ergens eind jaren zeventig geweest zijn. ‘k Weet niet precies welke docent er als eerste mee op de proppen kwam, maar ’k denk Piet Pijn of Matthijs Röling. Het boek dat eigendom was van Academie Minerva, maar kon “lucky me” gewoon via de schoolbibliotheek uitgeleend worden.   Het lag vaker bij mij thuis dan dat het in de bibliotheek voor handen was. De bewondering voor het werk van Wyeth heb ik ook nooit onder stoelen of banken geschoven. Dat hoefde ook niet. Je kon dat in die tijd best hardop zeggen, want we hebben het hier niet over een één of andere Rien Poortvliet. Met opzet laat ik deze naam vallen omdat ik voordat ik op de academie kwam het werk van deze “beroemde” Nederlandse schilder (wie kent hem nog?) best mooi vond (‘k durf dat nu ook hardop te zeggen en op te schrijven!), maar ik kwam er al vrij snel achter dat da

Eilandgevoel. Er bestaat zoiets als het eilandgevoel. Iedereen die geregeld naar één van onze Waddeneilanden gaat weet waar ik het over heb. Het is een soort van zorgeloze vrijheidsbeleving die je al krijgt als je op de boot stapt. Van kinds af aan kom ik al op Vlieland. M’n ouders hebben de liefde voor dat eiland er met de paplepel ingegoten. M’n vader die handenarbeid en tekenleraar was, zag ik in de vakanties vaak met een schetsboekje of aquarelblokje in de weer. Zelf was   ik nog niet zover; veel te druk met enerverender zaken en totaal nog geen rust in m’n donder. Maar wat m’n vader dan op papier probeerde te krijgen, was zijn beleving en verbeelding van dat eilandgevoel. Soms waren dat studies van schelpjes of krabjes, maar meestal betrof het duin, strand of zeegezichten, en steevast zette hij daar dan met een paar ferme halen van die V- tjes in, die zoals we allemaal weten erg op vliegende meeuwen lijken. Ik vond dat eigenlijk altijd overbodig en ook wel een beetje gekunsteld.