Nog een keer Clementine

Nog een keer Clementine.

Sinds september vorig jaar ken ik Clementine. Wat heet kennen; ze was tijdens onze jaarlijkse schilderweek in de Bourgogne in 2020 voor het eerst mee. En hoe lang moet je iemand kennen voordat je weet dat je het prima met die persoon kunt vinden. In ons geval was een week voldoende. Bovendien hoef ik lang niet alles te weten, zodat er ook nog iets overblijft van het mysterie dat elke vrouw met zich meedraagt. Soms ontbreekt het, maar dan blijkt al vrij snel dat de persoon in kwestie gewoon saai is. Dat kun je van Clementine niet zeggen. Je kunt het met haar over van alles hebben, waarbij ze soms onverwachts grappig uit de hoek komt. Toen ze een keer zonder dat ik erom vroeg iets voor me deed en zei dat ze een engeltje was, antwoorde ze resoluut: “maar ‘k ben ook vaak een bengeltje hoor”; nou dat dus. Ze neemt de mensen zoals ze zijn, iets wat ze van geen vreemde heeft, want haar moeder is precies zo. ‘k Voelde me bij haar meteen op m’n gemak, wat wel wat wil zeggen, want normaal gesproken duurt dat bij mij wel even. Leuke bijkomstigheid is dat ze ook nog eens erg mooi is, wat me er toe bracht om haar in die week een keer te schilderen. Dat beviel zo goed dat we na de vakantie afspraken om dat nog eens te doen, maar dan bij mij op het atelier. Omdat ze in Amsterdam aan de Fotoacademie studeert en daar ook woont, zie ik haar mede door dat hele Coronagedoe niet zo vaak. Maar als ze naar Groningen komt om haar ouders te bezoeken komt ze tot nu toe ook altijd een dagje bij mij. Ze laat zich dan testen om er zeker van te zijn dat ze niemand kan besmetten; erg fijn dat verantwoordelijkheidsgevoel.

Ik had net besloten om na een periode waarin ik een serie schilderijen en tekeningen van haar had afgerond, me even op een ander onderwerp te storten, toen ze me appte; dat ze weer in de stad was en of ze een dagje langs kon komen. Natuurlijk kon dat; super leuk. Ze komt dan altijd met de trein en ik haal haar dan met de auto op van het station in Hoogezand. Tja en dan stapt ze uit en draagt ze een muts met een panterprintje. Ik weet dan eigenlijk meteen dat ik m’n plan ga wijzigen en daar mee aan de slag wil. Nou heeft iedereen wel meerdere kanten, maar bij haar zijn ze wel heel erg in het oog springend. Dat komt voor een groot deel door wat ze draagt, maar haar karakter kent ook verschillende kanten en dat maakt dat ze niet alleen fijn gezelschap is maar ook een dankbaar model. Er komt gewoon elke keer weer iets anders uit.

Voorwaarde van die bezoekjes zijn dan ook dat we niet alleen gezellig gaan lopen doen, maar dat er ook gewerkt gaat worden. Ik teken of schilder haar en zij maakt foto’s. Soms maakt ze ook korte filmfragmenten. Dat kan van het atelier zijn of van mij al dan niet achter de ezel en aan het werk. En hoewel ik er best nieuwsgierig naar ben, heb ik er tot nu toe nog niets van gezien. Van de foto’s wel en die zijn bijzonder mooi. ‘k Mag er met haar toestemming een aantal posten.

Van de schilderijen zijn ook een aantal tekeningen, maar die bewaar ik even voor een later moment; ‘k ben er ook nog steeds mee doende.

Eén van de staande schilderijen is op papier gedaan en later op een paneeltje geplakt. ‘k Schreef al eens een stukkie over het ontstaan van een schilderij; dat het eindresultaat niet het belangrijkste is, maar de weg ernaar toe. Dit specifieke werkje heeft een lange weg bewandeld. ‘k Ben begonnen met een tekeningetje, met de bedoeling om er een aquarel van te maken. Nou ben ik geen geboren aquarellist, want het mislukt veel te vaak en dan kan het zo de prullie in. Zo ook deze keer. Gek genoeg blijf ik het proberen in de hoop dat er ook eens een goede uit rolt. Toch besloot ik om het nu niet meteen op te geven en er een beetje met gouacheverf in te rommelen. Je kunt dan met wat dekkende tonen de boel weer een beetje op het rechte pad krijgen. Toen dat eenmaal lukte, wilde ik toch ook wel graag iets meer gelijkenis in het portretje hebben. Ik besloot om het op een paneeltje te plakken en te primen met transparant gesso, zodat ik er met olieverf op verder kon. Kortom; ‘t is een echt mixed media werkje geworden en uiteindelijk ben ik er ook dik tevreden over; mede doordat je het hele proces er ook vanaf kunt lezen.

Tja en dan blijkt dat mutsje met die panterprint niet eens van Clementine zelf te zijn, maar van haar moeder. Ik begin haar er zo langzamerhand van te verdenken dat ze het erom doet. Ze weet inmiddels wel wat ik leuk vind en daar speelt ze op een slinkse manier op in. ‘k Vind het wel prikkelend en allerminst vervelend. Misschien moet mams ook eens een keertje komen poseren met die muts.

24 april 2021