Een bijzondere gebeurtenis

 Een bijzondere gebeurtenis.

Er is voor mijn werk altijd wel waardering en bewondering geweest en tot op zekere hoogte was er ook wel belangstelling voor. Die belangstelling was er met name voor mijn stillevens. De laatste jaren heb ik me echter vooral op het portret gericht. Niet omdat daar nou een gat in de markt lag, in tegendeel zou ik haast zeggen; de portretten vliegen je om de oren, maar simpelweg omdat ik daar heel erg veel zin in had. Binnen het portret nemen de zelfportretten dan weer een bijzondere plaats in.

Ik zie het zelfportret als een statement en als een state of mind. Dichter bij jezelf dan in een zelfportret kom je niet, is mijn stellige overtuiging. ‘k Heb vaak gezegd dat ik in de eerste plaats schilder voor mezelf, want niemand zit te wachten op een afbeelding van de schilder in kwestie. ’t Is namelijk het meest persoonlijke onderwerp dat je je maar kunt indenken en je haalt bij wijze van spreken wel gewoon iemand in je huis met zo'n zelfportret. Het mag dan ook niet verwonderlijk zijn dat om die reden zelfportretten niet of nauwelijks verkoopbaar zijn. ‘k Spreek hier maar even voor mezelf, want ik heb geen idee hoe dat bij collega schilders zit.

Toch heb ik in de loop der tijd wel eens een portret van mezelf verkocht. Nou vind ik het sowieso al bijzonder als iemand een werk van me aanschaft, maar bij een zelfportret is dat nog eens extra het geval. Vaak zit er ook een persoonlijke reden of gedachte achter en is het niet alleen maar omdat het mooi of goed geschilderd is.

In de meeste gevallen hebben die mensen al eens eerder een werk van mij gekocht en kennen ze me om die reden persoonlijk. Ze vinden het dan gewoon leuk om ook een zelfportret te hebben, mede omdat het toch wel een wezenlijk onderdeel van m’n oeuvre is.

Dit specifieke zelfportret is geschilderd op een zelfgemaakt palet en is vooralsnog m’n laatste. Dat palet stamt uit m’n academietijd; denk aan 1982/1983. Het hing tot voor kort op een kleine overzichtstentoonstelling van m’n werk in Museum Thijnhof te Coevorden, maar is nu in het bezit van een bewonderaarster. Ze heeft bovendien een aantal jaren les van me gehad en dat schept een band; we kennen elkaar dus al wat langer. ’t Is ook niet het eerste werk dat ze van me heeft verworven. Bijzonder is dat zij ook één van de weinigen is die een werkje van Jessica heeft. Deze mooie roodharige mag dan m’n belangrijkste muze van de afgelopen 6 jaar zijn, ik heb op 3 dingetjes na nog nooit iets van haar verkocht. Ik denk dat de reden dezelfde is als bij de zelfportretten; het werk is veel te specifiek en te persoonlijk. Ik heb het er maar mee te doen, maar weiger me op welke manier dan ook aan de markt te conformeren.

‘k Prijs me daarom des te gelukkiger met die enkeling die in m’n werk blijft geloven en het ook aan de muur wil hebben.

Dank Zwaantje!

4 december 2021