René Jansen - beeldend kunstenaar

Wat nemen we mee?   Als je op vakantie gaat, moet je keuzes maken. Waar gaan we heen b.v. Voor ons is dat makkelijk, want we gaan altijd naar dezelfde plek: Vlieland. Dat is niet helemaal waar, maar voor het verhaal is het leuker als dat wel zo is. Wat nemen we mee. Harma kan erg goed kiezen; ze neemt het kleinste koffertje uit de kast, en pakt die binnen het kwartier vol met alleen het strikt noodzakelijke. Ritsje gaat moeiteloos dicht en klaar is ze. Bij mij gaat dat heel anders. Ik neem standaard eigenlijk altijd teveel mee. Niet eens altijd te veel kleren, maar vooral teveel bijzaken. Dingen waarvan ik zelf denk dat ik er niet zonder kan, maar vooral waarvan ik het prettig vind dat ik ze bij me heb. In ieder geval iets om te kunnen tekenen en schilderen, maar vaak ook nog een heleboel zooi daaromheen. Boeken nemen daarbij een bijzondere plaats in. Harma heeft sinds twee jaar een e reader: die weegt niks, is klein en je kunt er een middelgrote stadsbibliotheek in kwijt: ideaal...

Rugzakje.   Naast het meisje met de parel en het meisje zonder parel is er ook nog m'n eigen meisje met het rugzakje. Meestal loopt ze voor me uit; da's niet omdat ik haar niet kan bijhouden, maar ik zie onderweg altijd teveel en dat zorgt voor oponthoud. Af en toe draait ze zich om in de wetenschap dat ik weer eens achterop raak. Ze wacht dan even en vraagt zich af waarom ik weer iets op de foto zet wat ik al honderdduizend keer op de foto heb gezet. Ik zeg dan steeds hetzelfde: "het is   toch elke keer weer anders". Ik zie dan aan haar gezicht dat ze nog een poging doet om het te snappen en kijkt nog een keer naar dat wat ik net heb gefotografeerd. Ze schud dan haar hoofd en loopt door,"het zal" denkt ze. Ze weet dat ik zo ben en dat het bij mij zo werkt en ze heeft zich er natuurlijk allang bij neergelegd. Nou ben ik in de stellige overtuiging dat je iets wat je boeit niet vaak genoeg kunt zien en dat je er ook steeds weer iets nieuws in kunt ontdekken....