Rugzakje.
Rugzakje.
Naast het meisje met de parel en het meisje
zonder parel is er ook nog m'n eigen meisje met het rugzakje. Meestal loopt ze
voor me uit; da's niet omdat ik haar niet kan bijhouden, maar ik zie onderweg
altijd teveel en dat zorgt voor oponthoud. Af en toe draait ze zich om in de
wetenschap dat ik weer eens achterop raak. Ze wacht dan even en vraagt zich af
waarom ik weer iets op de foto zet wat ik al honderdduizend keer op de foto heb
gezet. Ik zeg dan steeds hetzelfde: "het is toch elke
keer weer anders". Ik zie dan aan haar gezicht dat ze nog een poging doet
om het te snappen en kijkt nog een keer naar dat wat ik net heb gefotografeerd.
Ze schud dan haar hoofd en loopt door,"het zal" denkt ze. Ze weet dat
ik zo ben en dat het bij mij zo werkt en ze heeft zich er natuurlijk allang bij
neergelegd. Nou ben ik in de stellige overtuiging dat je iets wat je boeit niet
vaak genoeg kunt zien en dat je er ook steeds weer iets nieuws in kunt
ontdekken. Maar ik weet ook dat dat iets heel persoonlijks is en dat een ander
daar wellicht heel anders tegenaan kijkt.
24 januari 2015
Reacties
Een reactie posten