René Jansen - beeldend kunstenaar

Plein-air adventures. Soms maak je afspraken en mijn idee daarover is dat je ze moet nakomen. Dat is het principe van een afspraak, want anders hoef je ze niet te maken. ‘k Heb er persoonlijk al goed de pest over in als mensen niet op een afgesproken tijdstip aanwezig zijn. Een kwartietje te laat oké; de brug stond open, maar je komt niet een half uur later aankakken.   Nou had ik met Ronald en Adriana een afspraak om vorige week donderdag in de buurt van Ruinen buiten te schilderen; ergens bij het Dwingelderveld.   Ronald is iemand die voor dag en dauw opstaat en ook op zo’n tijdstip in het veld kan staan. Dat gaat mij niet lukken. ‘k Kom doorgaans een stuk later m’n nest uit, maar ik ga ook later naar bed, zullen we maar zeggen. ‘k Heb ook wel even tijd nodig om op te starten. We vonden een compromis, wat inhield dat ik hem om 9.00 uur zou ophalen. Ik was er zelfs iets eerder, maar toen bleek al dat de voorspelling: warmste dag van 2016 uit zou komen. Wat warm! Normaal...

Chet. Binnen de popmuziek is het allang niet meer ongebruikelijk dat musici zich bedienen van geestverruimende middelen, ook wel aangeduid als drugs. Enerzijds ingegeven door het idee, dat je er betere muziek van gaat maken. Anderzijds om de hectiek rondom het popidolendom enigszins draaglijk te maken; dus om het domweg vol te kunnen houden. Dat drugsgebruik makkelijk kan ontsporen, mag inmiddels ook genoegzaam bekend zijn. De voorbeelden zijn legio. Wonder boven wonder loopt het soms op miraculeuze wijze ook nog goed af. Eric Clapton, David Crosby, James Taylor, waren echt grootgebruikers als het om geestverruimers gaat, toch lopen ze nog steeds “alive and kicking” rond. Maar verreweg de meesten leggen vroeg of laat het loodje. De legendarische club van 27 is daar het morbide bewijs van. Ook gasten die nog wel wat langer doorgingen, moeten uiteindelijk de strijdbijl neerleggen. Want dat is natuurlijk wel wat het op den duur wordt; een gevecht tegen de verslaving. Rory Gallagher” ove...

Tineke. Sinds een paar jaar ken ik Jan en Tineke. Wat heet kennen; het zijn min of meer vakantievrienden en daar is waar ik ze van ken; van de vakantie en van de camping. Daarbuiten zien we elkaar nooit en da’s prima. We hebben het dan over camping “Stortemelk” op Vlieland. Nou is dat een hele grote camping, met in het hoogseizoen veel meer inwoners dan de eigenlijke Vlielandse bevolking. Een groot deel van die campinggasten hebben een vaste seizoenplaats. Zo ook Jan en Tineke. En ze hebben een paaltje laten slaan, wat inhoudt dat je elk jaar met je tent en bij-zetter op dezelfde vaste plek staat. Vak blauw, vlak achter de duinen. Heel veel beter kun je ’t niet krijgen. Jan heeft het op zijn manier altijd druk. Fietst tig keer per dag voor m’n tent langs met van alles en nog wat. Op de vraag hoe het gaat, antwoord hij steevast: “druk, druk, druk!” Houdt erg van vissen; alleen, of met een paar lotgenoten, waarbij ze uren op een pier staan om een paar zeebaarzen te vangen. Vaak komt...

Schilderkistje. Op vakantie neem ik altijd een schetsboek en aquarelblok mee. Niet dat er persé gewerkt moet worden, maar zonder voelt toch een beetje bloot, alsof je iets wezenlijks bent vergeten aan te trekken. Iets vanzelfsprekends dat je pas mist als je het niet meer hebt; zoals in het liedje: “Big yellow taxi” van Joni Mitchell. Tot noch toe liet ik m’n olieverf altijd thuis; veel te veel gedoe. ‘k Vond het ook onpraktisch vanwege de lange droogtijd en de kwetsbaarheid zolang het nat was; want hoe vervoer je zoiets? Inmiddels zijn er allerlei oplossingen voor gevonden, in de vorm van kistjes waar je natte panelen in kunt vervoeren, dus achter dat excuus kan ik me niet langer verbergen. Wel dat het nog steeds een heel gesleep met materiaal blijft. Zelfs een Franse ezel, wat toch een wonderlijk vernuftig ontwerp is: schilderkist en ezel in één, zeul je niet een heel eind mee het landschap in. Ik bezit een zogenaamd halfje; wat er op duid dat ie de heft van een hele is (ha, ha), du...