René Jansen - beeldend kunstenaar

Bijna 50 jaar Flokstra. Sinds een paar jaar ben ik lid van een modelschilderclubje. Niet voor vast , maar als reserve. Als één van de vaste leden het laat afweten om wat voor reden dan ook, dan krijg ik een berichtje van Harriët met de vraag of ik zin heb om mee te schilderen. Meestal kan ik wel en heb er ook wel zin in, want het is een groepje aardige mensen, dus is het ook gezellig. Ook weer niet te, want anders wordt er niet gewerkt en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Het is altijd op een vaste avond in de week; de donderdag. Meestal komt er een model dat door Marcel is geregeld. Soms via z’n dochter die aan het conservatorium studeert, maar ‘k geloof dat Marcel ze ook wel zo van de straat pikt. ‘k Zie hem er in ieder geval wel voor aan. Die modellen zijn vaak studenten van het vrouwelijk geslacht en dat is fijn, want ik schilder bij voorkeur liever geen mannen. Waarom niet? Kort door de bocht gezegd; ik kijk gewoon liever naar een vrouw dan naar een man. Van al die modellen...

Een soort van blauw. Het moet ergens in 1978 geweest zijn, dat ik de plaat: “Kind of Blue” van Miles Davis voor het eerst hoorde. En eigenlijk is dat heel vreemd, want de releasedatum van dat album was 17 augustus 1959. En het is nog vreemder als je bedenkt dat m’n vader een rijkelijk gevulde platenkast had die voornamelijk uit jazz en klassieke muziek bestond. Hij had echter geen enkele plaat van Miles Davis, dus ook “Kind of blue” niet. Ik kan dat alleen verklaren uit het feit dat ie voornamelijk geïnteresseerd was in zogenaamde “old school jazz”; Louis Armstrong, Coleman Hawkins, Ben Webster; die jongens. Zelfs Charlie Parker was hem een tikkeltje te heftig. Hij had er één plaat van, die met “strings”; how boring. Maar Miles was gewoon te vernieuwend voor hem. Ik sla er maar een beetje een slag naar, want ik heb hem er nooit over gehoord. Toen ie kwam te overlijden, kon ik samen met m’n broer z’n collectie verdelen, want moeders had niks met jazz. Ze vond het om met haar eigen w...