Bijna 50 jaar Flokstra.

Bijna 50 jaar Flokstra.

Sinds een paar jaar ben ik lid van een modelschilderclubje. Niet voor vast , maar als reserve. Als één van de vaste leden het laat afweten om wat voor reden dan ook, dan krijg ik een berichtje van Harriët met de vraag of ik zin heb om mee te schilderen. Meestal kan ik wel en heb er ook wel zin in, want het is een groepje aardige mensen, dus is het ook gezellig. Ook weer niet te, want anders wordt er niet gewerkt en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Het is altijd op een vaste avond in de week; de donderdag. Meestal komt er een model dat door Marcel is geregeld. Soms via z’n dochter die aan het conservatorium studeert, maar ‘k geloof dat Marcel ze ook wel zo van de straat pikt. ‘k Zie hem er in ieder geval wel voor aan. Die modellen zijn vaak studenten van het vrouwelijk geslacht en dat is fijn, want ik schilder bij voorkeur liever geen mannen. Waarom niet? Kort door de bocht gezegd; ik kijk gewoon liever naar een vrouw dan naar een man. Van al die modellen die er in de loop van de tijd voorbij zijn gekomen zijn er een paar die zijn blijven hangen. Niet letterlijk natuurlijk, maar ze hadden iets onbenoembaars waardoor je ze met nog meer plezier ging schilderen. Ik zeg dan altijd dat ze een eigen sfeer met zich meebrengen waardoor het net even iets meer wordt dan gewoon iemand die een avondje komt zitten. Dat ik niet de enige ben die er zo over denkt blijkt wel uit het feit dat sommige van die modellen vaker terug werden gevraagd.

Op één van die avonden stapte er ene Stephanie het atelier binnen. En hoewel ik haar nog nooit had gezien, herkende ik haar meteen. Svetlana Tartakovska heeft haar n.l. verscheidene keren als model gebruikt in haar schilderijen. En ik snapte ook meteen waarom. Ze heeft iets bijzonders; een aparte en intrigerende uitstraling. Ik krijg meteen dan het gevoel van: dit wordt mijn avond, nu gaat het gebeuren. Na een kopje thee ging ze zitten. Er werd nog wat getouwtrekt over de stand van het hoofd en de belichting, maar daarna gingen we los. Ze had een prachtig gewaad aan van het mooiste rood dat je je maar kunt indenken. Bovendien was die ter verhoging van de feestvreugde ook nog eens voorzien van schitterend borduurwerk. Met dat lange bijna zwarte haar zat daar al met al wel een verschijning.

Met zo’n geweldig model zie je iedereen op zo’n avond een beetje boven zichzelf uitstijgen.

Ik was na drie uur schilderen ook niet ontevreden. Stephanie stond er in grote lijnen best aardig op, maar ’t was nog niet af zullen we maar zeggen. Dat is meestal het geval, want ik krijg dat in 3 uur schilderen nooit voor elkaar en onaf heeft doorgaans ook z’n charme. Ik krijg geregeld te horen: “mooi man; niks meer aan doen”. Is dan toch een teken dat je in essentie iets goed doet.

Een paar week geleden kreeg ik van de medewerkers van Flokstra; hèt adres voor kunstenaars materialen in Groningen, een mailtje; of ik wilde meedoen aan een expositie die een eerbetoon en een afscheid van Jan en Bouchien Flokstra moet worden. Maar natuurlijk wilde ik dat. Het moest een grootse tentoonstelling worden in Pictura, met alle kunstenaars die klant waren van de zaak. Uiteindelijk zijn er 320 mensen die zich hebben opgegeven die ieder één kunstwerk konden inleveren. Er zou gekozen worden voor een salonopstelling, want anders kan dat nooit allemaal aan de muur.

Het toeval wil dat Stephanie ook één van die medewerkers van Flokstra is. Ik besloot daarom het portretje van haar in te zenden. Heb er uiteraard nog wel hier en daar wat aan gedaan. De achtergrond had ik er een beetje vlot en ongenuanceerd ingeharkt, dus dat kon beter. En over de mond was ik ook nog niet geheel tevreden. Verder de borduursels nog toegevoegd, waar ik op die avond helemaal niet aan toe was gekomen, maar die in mijn ogen wel essentieel zijn.

Vanaf vandaag is ze te zien op de tentoonstelling die al met al maar 5 dagen duurt. Zondag sluiten we af met een feestelijke vernissage.

Jan en Bouchien: het ga jullie goed!

21 augustus 2019

Flokstra Salon 1970 – 2019. Pictura: St. Walburgstraat 1 Groningen.