Perceval

 

Perceval  

Van jongs af aan heb ik een fascinatie voor messen. Voor alle duidelijkheid; geen dolken, bajonetten, samoerai zwaarden en wat er nog meer aan moordwapens in de vorm van messen zijn gemaakt. Gewoon als gebruiksvoorwerp, zoals je dagelijks voor van alles en nog wat een mes gebruikt. Waar komt die fascinatie vandaan zou je zeggen. 'k Heb als kind veel door de bossen rondom Emmen gestruind en daar heb je zeker wel een mes bij nodig. M'n vader was handenarbeid en tekenleraar op de plaatselijke MAVO en vond dat je met stompe beitels en messen niet kon werken. Dus die dingen waren altijd bloedje scherp. In de klas was ook een rijk gevulde verbanddoos voor handen, voor het geval dat.... 

Zelf had hij altijd zo'n rood Zwitsers zakmes van Victorinox op zak. Ook knetter scherp natuurlijk. 'k Kan me ook niet herinneren dat ik z'n handen wel eens zonder pleisters heb gezien. Nou hou ik zelf niet zo van die Zwitserse messen, 'k vind ze ook gewoon te klein en al die andere troep als schroevendraaiers, priemen en schaartjes die er nog een beetje bij in gemoffeld zijn, kan me ook gestolen worden. 

Nee ik hou van eenvoud en van klasse. Een mooi ontwerp, zonder toeters en bellen en dat dan perfect gemaakt. M'n eerste zakmes was er één van Robert Herder en ik vind hem nog steeds prachtig. Later ook nog wel eens een Buck aangeschaft, maar dat is me allemaal te zwaar en te lomp. Totdat ik opeens ergens in een kookwinkel messen van het Franse merk Laguiole tegen kwam. Schitterend vond ik ze; mooi van ontwerp en prachtig afgewerkt. En bovendien allemaal handwerk, wat dan weer terug te zien was in de prijs, want ze zijn niet goedkoop. 

Inmiddels ben ik alweer twee Laguiole zakmessen verder. Nou zou ik me zelf om allerlei redenen zeker geen Francofiel willen noemen, maar messen maken, dat kunnen ze in Frankrijk wel! In de vakantie kwam ik deze via YouTube tegen en ik was eigenlijk meteen verliefd. Hij komt uit de werkplaats van Perceval en het is een wondertje van eenvoud en schoonheid. Dat zoiets simpels zo mooi kan zijn. 

Ik kon de verleiding dus ook niet weerstaan en moest het gewoon hebben. 'k Ben me er ook terdege van bewust dat dit valt onder de categorie: afwijkingen! Bestellen via het internet was in dit geval nog niet eens zo eenvoudig, omdat het in Nederland sowieso niet te koop is en ik de Franse taal totaal niet meester ben. In Duitsland was een webwinkel die ze wel had, maar daar was de houtsoort die ik wilde uitverkocht. Uiteindelijk in Bruchsal (zuid Duitsland) een toko gevonden die het juiste exemplaar kon opsturen. 



Gisteren met DHL thuis bezorgd en dan is het toch net alsof je jarig bent. Gevoel voor humor hebben ze bij Perceval ook, gezien de meegeleverde pleisters die je er subtiel op wijzen dat het mes bloedje scherp is. Lachen. 'k Ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik er één nodig heb.

27 augustus 2014

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

Afbeelding
  Sterren op het doek. Het moet ergens in 2008 geweest zijn, dat ik door een juffrouw van Omroep MAX werd gebeld; of ik het programma: “Sterren op het doek” ook kende en of ik er wel eens naar keek. Natuurlijk had ik ervan gehoord. Het was het jaar daarvoor van start gegaan en ja, ik keek er ook naar, zoals ik bijna naar alles kijk als het om kunst gaat; in wat voor vorm dan ook. Of ik er wat voor voelde om een keer mee te doen. Ze hadden portretten op m’n website gezien en vonden die van een dusdanige kwaliteit dat het reden genoeg was om me uit te nodigen voor één van de uitzendingen. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik zag meteen ook allerlei beren op de weg. Nou ligt dat van die beren heel erg in m’n aard, maar ‘k was natuurlijk ook gewoon overrompeld door de vraag. Of ik er een nachtje over mocht nadenken? Ja, hoor. Ze zou een paar dagen later wel terug bellen. Harma en de kids waren direct enthousiast, die zagen meteen de hoge amusementswaarde al voor zich. Nee, dat het h
Meer lezen

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Afbeelding
  “El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.   In 1992 kwam de documentaire film: “El membrillo del sol” van Victor Enrice uit. Ik kreeg echter pas veel later lucht van het bestaan ervan. In de film wordt de Spaanse realistische schilder Antonio Lopez Garcia gevolgd tijdens het schilderen van een kweeperenboompje in zijn tuin. Die tuin heeft overigens meer weg van een binnenplaatsje; ’t is nogal kaal en op dat boompje na groeit er niet zoveel. Dat Garcia binnen de kunstwereld van Spanje en ver daarbuiten een begrip is, was mij lange tijd ten enen male ontgaan, want ik had nog nooit van de man gehoord. Het moet ergens in 2009 of 2010 geweest zijn dat bevriende collega Flip Gaasendam mij op z’n atelier een boekje van de kunstenaar liet zien. Het betrof een catalogus uit 2008 van een tentoonstelling in het Museum of Fine Arts in Boston. Bladerend door het slapkaftboekie kwam ik bij het zien van de afbeeldingen steeds meer onder de indruk van het werk. In de eerst
Meer lezen

Final Portrait

Afbeelding
Final Portrait. Kortgeleden keek is naar de speelfilm: Final Portrait van Stanley Tucci uit 2017. Niet in de bios, want dat kan al tijden niet meer, maar zoals Hugo de Jonge het propageerde via een Dvd’tje geleend uit de bieb. ‘k Kwam het per ongeluk tegen op YouTube. Je kent dat wel; je bent een beetje filmpjes aan het bekijken en valt van het één in het ander. M’n zoekopdracht was waarschijnlijk iets met portret, toen er in de rechter kolom een documentaire verscheen over Alberto Giacometti. Eenmaal aangeklikt bleek die drie kwartier te duren. Normaal gesproken zou ik het vanwege de lengte wegklikken, maar ‘k bleef op de één of andere manier hangen en keek de hele docu uit. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats was het natuurlijk het werk van Giacometti zelf. Ik was daar uiteraard mee bekend, maar ook weer niet zo goed dat ik er alles van wist. Eigenlijk betrof het vooral z’n beelden en wist ik nauwelijks dat ie ook nog schilderde en tekende. Maar ‘k werd vooral gegrepe
Meer lezen