Het bijt elkaar niet.

Het bijt elkaar niet. 

In het verleden heb ik wel vaker met Flip geëxposeerd; op de één of andere manier past dat goed bij elkaar. Niet dat we dat zelf zo bedacht hebben, maar meerdere galeriehouders zagen in ons een aantrekkelijke combi en wie zijn wij dan om daar tegenin te gaan. Ondanks de vele verschillen die ons werk natuurlijk ook heeft; je ziet in één oogopslag wat door Flip is geschilderd en wat door mij, zijn er ook best veel overeenkomsten. Eén ervan is dat het elkaar niet bijt. Steven Roberts (de galeriehouder van Galerie Den Andel) vertelde me dat hij nog niet eerder zo relaxed een tentoonstelling had ingericht. Je kunt het makkelijk naast elkaar hangen zonder dat de één de ander teniet doet. Illand Pietersma schreef in de kunstkrant: "Dat losse van Flip en dat verfijnde van René vormt zo'n mooi contrast. Zet het bij elkaar en ze versterken elkaar". We zijn beide waarnemers en houden van de wereld zoals die is. We hebben niet de neiging om door een geforceerd kleurgebruik die wereld tot de onze te maken. Daarbij zijn wij beide eerder tonalist dan colorist, met dien verstande dat de kleur, die er wel degelijk is, een dienende functie heeft. Verder zijn er wel raakvlakken met betrekking tot onze onderwerpen. We houden beide van de eilanden en halen daar ook onze inspiratie uit. Flip vooral uit Schiermonnikoog, ik uit Vlieland. Ik heb de stad Groningen al 25 jaar geleden verruild voor het platte land van de provincie. Dat was een bewuste keuze. Hoewel ik erg van de stad hou, past het leven op het platte land meer bij mij. ‘k Hou meer van rust dan van reuring, zullen we maar zeggen. Neemt niet weg dat ik nog regelmatig in de stad kom. In het najaar met dat prachtige warme licht is het rondom Spilsluizen en de Noorderhaven ook een aantrekkelijk onderwerp om te schilderen. Ook Flip heeft regelmatig die hoek van Groningen vastgelegd, dus ook daar is er weer sprake van een raakvlak. Hoe het ook zij, we vullen elkaar prima aan en hebben geprobeerd om er ook nu weer een mooie gevarieerde tentoonstelling van te maken.
http://www.galeriedenandel.nl

6 maart 2015



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

Afbeelding
  Sterren op het doek. Het moet ergens in 2008 geweest zijn, dat ik door een juffrouw van Omroep MAX werd gebeld; of ik het programma: “Sterren op het doek” ook kende en of ik er wel eens naar keek. Natuurlijk had ik ervan gehoord. Het was het jaar daarvoor van start gegaan en ja, ik keek er ook naar, zoals ik bijna naar alles kijk als het om kunst gaat; in wat voor vorm dan ook. Of ik er wat voor voelde om een keer mee te doen. Ze hadden portretten op m’n website gezien en vonden die van een dusdanige kwaliteit dat het reden genoeg was om me uit te nodigen voor één van de uitzendingen. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik zag meteen ook allerlei beren op de weg. Nou ligt dat van die beren heel erg in m’n aard, maar ‘k was natuurlijk ook gewoon overrompeld door de vraag. Of ik er een nachtje over mocht nadenken? Ja, hoor. Ze zou een paar dagen later wel terug bellen. Harma en de kids waren direct enthousiast, die zagen meteen de hoge amusementswaarde al voor zich. Nee, dat het h
Meer lezen

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Afbeelding
  “El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.   In 1992 kwam de documentaire film: “El membrillo del sol” van Victor Enrice uit. Ik kreeg echter pas veel later lucht van het bestaan ervan. In de film wordt de Spaanse realistische schilder Antonio Lopez Garcia gevolgd tijdens het schilderen van een kweeperenboompje in zijn tuin. Die tuin heeft overigens meer weg van een binnenplaatsje; ’t is nogal kaal en op dat boompje na groeit er niet zoveel. Dat Garcia binnen de kunstwereld van Spanje en ver daarbuiten een begrip is, was mij lange tijd ten enen male ontgaan, want ik had nog nooit van de man gehoord. Het moet ergens in 2009 of 2010 geweest zijn dat bevriende collega Flip Gaasendam mij op z’n atelier een boekje van de kunstenaar liet zien. Het betrof een catalogus uit 2008 van een tentoonstelling in het Museum of Fine Arts in Boston. Bladerend door het slapkaftboekie kwam ik bij het zien van de afbeeldingen steeds meer onder de indruk van het werk. In de eerst
Meer lezen

Final Portrait

Afbeelding
Final Portrait. Kortgeleden keek is naar de speelfilm: Final Portrait van Stanley Tucci uit 2017. Niet in de bios, want dat kan al tijden niet meer, maar zoals Hugo de Jonge het propageerde via een Dvd’tje geleend uit de bieb. ‘k Kwam het per ongeluk tegen op YouTube. Je kent dat wel; je bent een beetje filmpjes aan het bekijken en valt van het één in het ander. M’n zoekopdracht was waarschijnlijk iets met portret, toen er in de rechter kolom een documentaire verscheen over Alberto Giacometti. Eenmaal aangeklikt bleek die drie kwartier te duren. Normaal gesproken zou ik het vanwege de lengte wegklikken, maar ‘k bleef op de één of andere manier hangen en keek de hele docu uit. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats was het natuurlijk het werk van Giacometti zelf. Ik was daar uiteraard mee bekend, maar ook weer niet zo goed dat ik er alles van wist. Eigenlijk betrof het vooral z’n beelden en wist ik nauwelijks dat ie ook nog schilderde en tekende. Maar ‘k werd vooral gegrepe
Meer lezen