René Jansen - beeldend kunstenaar

Schoonmaakplankje. Een tijdje geleden poste ik een schilderij van een wasbak. Die wasbak staat bij mijn zwager in de schuur en ik geef het toe, enigszins geïnspireerd door het werk van Antonio Lopez Garcia dacht ik; kan ik daar wat mee? Niet in de trant van: als hij het kan, kan ik het ook; ik zou niet durven! Maar meer als een uitdaging voor mezelf, want bij het aanschouwen van het tafereel denk je niet meteen: oh wat prachtig. Dat is het namelijk niet. Je kunt het hoogstens intrigerend noemen, maar dan moet je nog goed je best doen om er iets schilderbaars in te zien.  En toch vroeg ik me af of je daar iets van zou kunnen maken dat boven de banaliteit van het alledaagse uitstijgt. Dat je door het te schilderen, het een bepaalde schoonheid kunt meegeven. Inmiddels zijn we drie geschilderde versies en een potloodtekening verder, dus dat ging niet onaardig. Nou hangt er boven die wasbak een houten rekje met wat schoonmaakspulletjes, zoals je die wel meer tegenkomt in schuurtjes. O...

Hoe een fascinatie een gezicht kreeg. In een vorig stukje getiteld: “rood haar” sprak ik al eens de vurige wens uit om ooit nog eens een roodharige te mogen schilderen. Ik zou haar op een voetstuk plaatsen en m’n bewondering voor het fenomeen uitdrukken in verf; althans voor zover dat binnen mijn mogelijkheden zou liggen. Ik had de lat bij voorbaat al zo hoog liggen, dat het haast onbegonnen werk leek. Maar uitdagingen zijn er om te worden aangegaan en fascinaties kunnen gemakkelijk tot obsessies leiden en zover gaat het bij mij toch ook weer niet. Soms komen dingen vanzelf op je pad en dan blijkt dat ook gewoon de leukste weg te zijn. In het Engels bekt dat heerlijk: “if something's meant to be, it’ll come to you naturally”.  Zo ging het ook met mijn fascinatie voor dat rode haar; want nog dezelfde avond kreeg ik naar aanleiding van dat stukje een mailtje van een “bonusmoeder” (het zijn haar eigen woorden!) dat ze er eentje op de bank had zitten. Ze wordt in september 13, maar z...

Een Victoriaanse schoonheid bij Wildevuur. Gisteren een erg leuke en gezellige middag met Lotte en haar moeder Korrie gehad bij galerie Wildevuur. Lotte stond ongeveer een jaar geleden model voor wat uiteindelijk het schilderij: “Victorian Beauty” werd. Het schilderij ging al vrij snel na voltooiing de wijde wereld in. Eerst naar de Realistenbeurs in Amsterdam met galerie Den Andel. Een aantal maanden later hing het op een tentoonstelling in die galerie, samen met het werk va n Flip Gaasendam. Lotte en haar moeder hadden het uiteindelijke resultaat nog niet eerder in het echt gezien. Ik had natuurlijk wel een fotootje via de mail gestuurd, maar dat is toch altijd anders dan “the real thing”. Toen ik Lotte voor het eerst vanuit een ooghoek op m’n netvlies kreeg en geloof me dat zijn altijd de leukste momenten voor een schilder: dat iemand “out of the blue” je schildersoog in vervoering brengt, moest ik meteen denken aan de schilder John Singer Sargent en het Engeland van het Victoriaa...

Griet.   In 2003 kwam de film: “Girl with a pearl earring” uit. Ik heb die film nooit in de bioscoop gezien, maar via via hoorde ik dat het om iets bijzonders ging. En als de naam Johannes Vermeer valt ben ik sowieso getriggert. Iedereen loopt altijd zo weg met Rembrandt en terecht! Maar zonder hem tekort te doen; Vermeer sprak altijd al meer tot mijn verbeelding. Waarom? Ik zou het eigenlijk niet precies weten en dat is prima. Ik hou het op iets magisch, iets onbenoembaars.  Magie valt sowieso te prefereren boven analyse, vind ik. Het moet zo rond 2008/ 2009 geweest zijn dat de film voor het eerst op TV kwam en vanaf dat moment heb ik hem denk ik 4 of 5 keer gezien. Het verteld het ontstaan van het schilderij: “het meisje met de parel”. Voor wie het wil zien, het bevind zich in de collectie van het Mauritshuis. Het verhaal is volledig fictief. Over de achtergrond van het schilderij is n.l. niets bekend, laat staan dat we weten wie er model voor heeft gestaan. Dat is helem...