Schoonmaakplankje.

Schoonmaakplankje.

Een tijdje geleden poste ik een schilderij van een wasbak. Die wasbak staat bij mijn zwager in de schuur en ik geef het toe, enigszins geïnspireerd door het werk van Antonio Lopez Garcia dacht ik; kan ik daar wat mee? Niet in de trant van: als hij het kan, kan ik het ook; ik zou niet durven! Maar meer als een uitdaging voor mezelf, want bij het aanschouwen van het tafereel denk je niet meteen: oh wat prachtig. Dat is het namelijk niet. Je kunt het hoogstens intrigerend noemen, maar dan moet je nog goed je best doen om er iets schilderbaars in te zien. 

En toch vroeg ik me af of je daar iets van zou kunnen maken dat boven de banaliteit van het alledaagse uitstijgt. Dat je door het te schilderen, het een bepaalde schoonheid kunt meegeven. Inmiddels zijn we drie geschilderde versies en een potloodtekening verder, dus dat ging niet onaardig. Nou hangt er boven die wasbak een houten rekje met wat schoonmaakspulletjes, zoals je die wel meer tegenkomt in schuurtjes. Ook deze is eigenlijk niks bijzonders; wat schoonmaakmiddel, blauwe rubberen handschoenen, een stapeltje handdoeken, een fles met het één of ’t ander en een plastic bakje onduidelijk. Je kunt het overmoedig noemen, maar ‘k zag daar wel wat in. Dus gewoon maar eens kijken of dat wellicht ook iets kan opleveren. In het begin ga ik altijd redelijk voortvarend te werk. De compositie natuurlijk wel meteen zoals je die wilt hebben, want anders wordt het al snel een gesmeer van links naar rechts en van onder naar boven. Als het goed is ontstaat er tijdens het schilderen vanzelf iets waar je op kunt anticiperen. Dingetjes die iets anders moeten of die er gewoon helemaal uit moeten. 

Zo vond ik het rekje bij nader inzien toch niet zo fraai, dus dat werd een verweerd plankje. ‘k Had in het atelier nog iets liggen wat er prima model voor kon staan. ‘k Heb ook nog overwogen om het stopcontact met het stekkertje en het snoertje achterwege te laten, maar dit bleek samen met de PVC buis juist een prachtig detail dat het geheel alleen maar versterkte. Samen met de plastic bakjes zorgt het ook voor een eigentijds accent in een toch wel nostalgisch aandoend stilleven. Het stapeltje handdoeken links was in werkelijkheid niet meer dan twee onbeduidende lapjes hoog, dus daar heb ik een wat substantiëlere stapel van gemaakt. Extra aandacht heeft de muur gekregen. Die is in werkelijkheid donkerder; denk aan beton. ‘k Had dat in het begin in het schilderij ook, maar dat werkte niet. Het geheel werd er zwaar maar vooral ook erg vlak van. Ik hou wel van een zekere helderheid, dus die muur werd uiteindelijk een stuk lichter. Op het laatst heb ik dat stoffer en blik erin geschilderd. Dat was niet per se nodig en ik heb er nog steeds mijn twijfels over. Ik nijg de laatste tijd steeds meer naar leegte in m’n schilderijen en dat had hier ook zeker niet misstaan. Maar goed, zo’n rood vegertje is ook best geinig. 

Binnen m’n huidige tentoonstelling bij galerie Wildevuur is dit werkje een buitenbeentje, maar er hangen wel meer buitenbeentjes dit keer. Het zijn vaak de buitenbeentjes die een tentoonstelling boeiend maken denk ik.

De tentoonstelling gaat z’n laatste weekend in, dus wie het nog wil zien heeft nog de gelegenheid t/m zondag 27 september. daarna is het afgelopen.

25 september 2015