Hoe een fascinatie een gezicht kreeg.

Hoe een fascinatie een gezicht kreeg.

In een vorig stukje getiteld: “rood haar” sprak ik al eens de vurige wens uit om ooit nog eens een roodharige te mogen schilderen. Ik zou haar op een voetstuk plaatsen en m’n bewondering voor het fenomeen uitdrukken in verf; althans voor zover dat binnen mijn mogelijkheden zou liggen. Ik had de lat bij voorbaat al zo hoog liggen, dat het haast onbegonnen werk leek. Maar uitdagingen zijn er om te worden aangegaan en fascinaties kunnen gemakkelijk tot obsessies leiden en zover gaat het bij mij toch ook weer niet. Soms komen dingen vanzelf op je pad en dan blijkt dat ook gewoon de leukste weg te zijn. In het Engels bekt dat heerlijk: “if something's meant to be, it’ll come to you naturally”. 

Zo ging het ook met mijn fascinatie voor dat rode haar; want nog dezelfde avond kreeg ik naar aanleiding van dat stukje een mailtje van een “bonusmoeder” (het zijn haar eigen woorden!) dat ze er eentje op de bank had zitten. Ze wordt in september 13, maar ziet er ouder uit, verzekerde ze me. Nou wist ik precies wie ze bedoelde, want ik had haar allang geleden gespot. ‘k Weet dat ze Jessica heet en waar ze woont en wie haar ouders zijn en dat die bonusmoeder Mariska is. Zo gaat dat in een klein dorp; ongemerkt weet je veel van elkaar. Als je je ogen niet in je zak hebt zitten zie je ook veel; zeker als je voor bepaalde dingen een antenne hebt ontwikkelt; voor rood haar b.v., om maar iets te noemen. Zo zag ik Jessica soms als ze van school naar huis fietste of op het schoolplein met vriendinnen. Gewoon in de loop. ‘k Dacht dan altijd wel: wat is ze mooi. Maar ja, ook nog zo jong. Daar stap je niet zo maar op af met de vraag of ze een keertje voor je wil poseren. Ik kan me goed voorstellen dat het haar alleen maar zou afschrikken. En eerlijk gezegd ben ik daar ook veel te schijterig voor. Praatjes heb je al snel genoeg in zo’n dorp en gedonder is wel het laatste waar je dan op zit te wachten. 

Kortom, het mailtje van “bonusmoeder” Mariska zou wel eens het spreekwoordelijk geschenk uit de hemel kunnen zijn. Nou vind ik dat degene die voor je poseert het zelf ook leuk moet vinden, anders gaat het niet werken. En ik vond gezien haar leeftijd, dat ze haar ouders ook eerst maar eens om toestemming moest vragen, want anders hoeven we er al helemaal niet aan te beginnen. ‘k Dacht dat het wel even zou duren, maar in haar enthousiasme had ze het dezelfde avond nog geregeld; ze vonden het prima! Ik mailde “bonusmoeder” dat Jessica me maar moest bellen voor een afspraakje; dan kunnen we een beetje kennis maken en het ijs wat breken. We hadden nog nooit een woord met elkaar gewisseld, dus voor ons beide was dat best nog spannend. Je weet maar nooit hoe zoiets uitpakt. Is ze echt wel zo leuk? Weet ze zich een beetje een houding te geven. Krijgt ze niet de slappe lach of klapt ze helemaal dicht? Je weet het niet. Ze durfde om te beginnen al niet zelf te bellen voor een afspraakje, dus dat ging via Mariska. En alleen naar die wildvreemde man, was ook nog wel een dingetje; of Mariska mee mocht? Allemaal prima natuurlijk. ‘k Werd nu wel een beetje bang dat ze wellicht toch een “dichtklappertje” zou zijn. 

Maar niets bleek minder waar! Natuurlijk, ze was best wel een beetje verlegen, maar dat zou ik in dit geval ook geweest zijn. Die verlegenheid was ook heel aandoenlijk en leuk. Ze probeerde zich niet stoer voor te doen. Hoewel het natuurlijk al stoer genoeg is om naar een kunstenaar te gaan die zo nodig een meisje met rood haar wil schilderen. Ze was heel relaxed en zoals dat geloof ik in vaktermen heet: “naturel”. Ik probeer eigenlijk bij een model zo min mogelijk te sturen, zodat ze zich vooral op hun gemak voelen. ‘k Ben vooral erg doende met hoe ik het wil hebben qua sfeer, belichting, contrast en toon. Allemaal best technische dingen dus. Je hoopt dan dat er tussen al die poses iets zit waarvan je denkt: ja dit is het! Een soort van toevalligheid vind ik uiterst plezierig. Dat niet alles geregisseerd is, maar dat iets plotseling gebeurt. En soms moet je dan toch even zelf met iets komen. Jessica draagt haar haar eigenlijk altijd los. Dat is natuurlijk ook prachtig, maar omdat het om een indrukwekkende bos gaat, leek het me leuk om ook even een staart te proberen. Ze kreeg er een heel ander gezicht van, maar ‘k vond het meteen schitterend. 

Nou stond de 17 e editie van de ORT (Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling) bij Museum Mohlmann voor de deur en ik wilde daar in eerste instantie eigenlijk wat ouder werk voor inzenden. Het fotomateriaal moest een week nadat Jesssica geweest was worden aangeleverd. Maar ik was zo enthousiast over haar, dat ik besloot alles op alles te zetten, om binnen die week tenminste twee nieuwe werken af te hebben, zodat ik op de ORT mijn eerbetoon aan het rode haar kon presenteren. Uiteindelijk is het op het nippertje gelukt, met zelfs nog een derde werk in de vorm van een tekening. Ik had me geen beter model kunnen wensen voor dit kleine projectje en het zal hier ook zeker niet bij blijven als het aan mij ligt. ‘k Hoop haar in de toekomst nog eens te kunnen vragen. Nu het ijs eenmaal gebroken is denk ik dat ik dat best wel durf.

Vandaag is ze jarig en dat valt dan toevalligerwijs samen met de opening van de tentoonstelling. Het was super leuk dat ze er vanmiddag toch samen met haar ouders en bonusmoeder was. 
Morgen is de tentoonstelling bij Museum Mohlmann open voor het publiek en dat elke vrijdag, zaterdag en zondag van 13.00 – 17.00 uur. De tentoonstelling is t/m 20 december.

19 september 2015