Een Stil Leven. De DVD.
Een Stil Leven. De DVD.
Toen in 2000 een boekje over m’n werk verscheen met de titel: “Een Stil Leven”, had ik geen idee wat dat allemaal teweeg zou brengen. Uitgegeven in wat toen de minimum oplage was van 750 stuks. Hoe moest ik die in godsnaam allemaal aan de man brengen? Achteraf heerlijk naïef, want het ging veel harder dan we hadden verwacht. Binnen een jaar was er geen boekie meer te krijgen. Da’s aan de ene kant hartstikke leuk, maar wat doe je met de vraag ernaar? Er kwam uiteindelijk een tweede druk, maar we wilden eigenlijk wat anders. Iets nieuws. Zou een DVD niet wat zijn? En dan niet zo eentje waarop de schilder tekst en uitleg geeft over hoe je nou een schilderij maakt. Daar zijn er al legio van. Ook op het internet wordt je ermee doodgegooid. Ik voelde me ook helemaal niet geroepen om daar de mijne nog aan toe te voegen.
Via onze oudste zoon die aan de Academie Minerva studeerde kwamen we in contact
met een bevriende studiegenoot; ene Paul Bezuijen. Paul deed de studierichting:
film en fotografie. Nou kende ik Paul al wel een beetje van een paar korte
filmpjes die hij had gemaakt van z’n skateboardende vriendjes. Dat zijn leuke
filmpjes als je van skaten houdt, maar ook als je er niet van houdt. Het
grappige is namelijk dat we in die filmpjes nou niet bepaald getrakteerd worden
op adembenemend skatewerk; er lukt ook vaak van alles niet. Maar de manier
waarop het in beeld is gebracht en het plezier dat er van afspat maakt het
bijzonder. Met name het standpunt van de camera is opvallend. Eén van de
leukste vind ik die met Gerben Scharft in het filmpje: skateskillz 5. Hierin
wordt Gerben die helemaal vanuit de randstad met de trein naar Hoogezand is
ingevlogen geïnterviewd over een aankomend skate event. De gast zit net in een
soort van burn-out periode en heeft het vreselijk moeilijk met de plaatselijke
voorziening, qua skaten. Vind het een beetje “transition-achtig”. Blijkt niet
z’n ding te zijn. Hilarisch om te zien hoe Gerben, die klaarblijkelijk toch wel
iets voorstelt in “het wereldje” de ene na de andere blooper eruit gooit en hoe
hij vervolgens zijn van minuut tot minuut toegenomen frustratie verbaal kracht
bij weet te zetten. Paul’s manier van vragen stellen haalt het allemaal
moeiteloos naar de oppervlakte en z’n camera brengt het feilloos in beeld.
Deze filmpjes die je by the way gewoon op YouTube kunt bekijken waren de reden om hem maar eens voorzichtig te vragen of hij zin en tijd had om een kleine documentaire te maken over mij en m’n werk. Direct er maar bij gezegd dat het absoluut geen demonstratie DVD moest worden. Ik denk trouwens dat ie daar ook geen trek in had gehad. Nee, gewoon een beetje m’n dagelijkse doen en laten volgen en daar wat van vastleggen. Verder was ie helemaal vrij in zijn keuzes. ‘k Heb nog wel wat suggesties gegeven in de trant van: het zou leuk zijn als we er ook wat beelden van Vlieland in konden verwerken. Verder nog wat locaties in het dorp aangedragen die wellicht de moeite waard zijn. Ook qua achtergrondmuziek het nodige voorgesteld; maar daar had hij zelf ook al wel ideeën over. Kortom carte blanche en maar zien wat eruit komt. Paul kon het ook mooi gebruiken als een opdracht voor z’n studie, dus het mes sneed aan twee kanten. De totale lengte van de film mocht niet langer zijn dan een half uur, omdat anders de spanningsboog wel eens te groot zou kunnen worden. ’t Moet allemaal wel een beetje te behappen zijn.
En zo kon het wezen dat Paul in die tijd een dag van te voren belde, of er de
volgende dag gefilmd kon worden. Meestal ging het om een paar uurtjes of een
dagdeel en dat dan een paar keer per week. Na een paar weken en flink wat
draaiuren maar eens schoorvoetend gevraagd of ie al het één en ander had
gemonteerd en of ik alvast wat kon zien. Nou ja, het ging allemaal prima hoor
en ook wel op een manier die hem voor ogen stond, maar ik kon nog niks zien.
Wel moesten er regelmatig dingetjes die we al geschoten hadden weer over of
toch net even anders, wat me op de één of andere manier een geruststellend
gevoel gaf. Hij nam het in ieder geval serieus op was m’n conclusie. Pas na
herhaaldelijk aandringen kwamen de eerste rushes ter bezichtiging binnen. Het
zag er goed uit, maar ’t was allemaal erg spaarzaam en vooral nogal los zand,
zoals dat heet. Ik moest me maar laten verrassen, zei ie. Ook toen ik de
voice-over teksten moest in spreken had ik nog geen idee waar die in de film
terecht zouden komen. Uiteindelijk kreeg ik pas een goed beeld van hoe het was
geworden toen het helemaal af was en ik het dus voor het eerst zag.
Een ieder die ondanks m’n waarschuwingen op een demonstratie DVD zat te
wachten, kwam lelijk op de koffie. De stukken waarop ik aan het werk was en
waar je dus een glimp zou kunnen opvangen van het eigenlijke schilderen, waren
op één hand te tellen en zaten bovendien vol met wazige close-ups en
ongebruikelijk camerastandpunten, zodat je er als afkijkende amateurschilder
net niks aan had.
Wat het wel is geworden is een echte Paul Bezuijen film, met toen al de
specifieke kenmerken die we later in z’n speelfilms ook zouden tegen komen. Met
de nadruk op sfeer waarin het licht een belangrijke rol speelt. Paul weet
daarmee soms een ietwat vervreemdende wereld op te roepen. Soms haast
surrealistisch.
Terug kijkend op het gehele project kunnen we stellen dat we er beide met
plezier aan hebben gewerkt. In tegenstelling tot het boekje vlogen de DVD’s
niet de deur uit. We zitten beide nog met dozen vol in de kast opgescheept.
Commercieel gezien was zo’n demonstratie DVD denk ik rendabeler geweest, maar
artistiek gezien is dit natuurlijk veel waardevoller. En om die reden hebben we
besloten om de gehele film online beschikbaar te stellen voor iedereen. Even de
link aanklikken en je kunt hem in HD kwaliteit op Vimeo bekijken.
23 maart 2016
Reacties
Een reactie posten