“Hoe leuk kun je het hebben met elkaar”.

“Hoe leuk kun je het hebben met elkaar”.

 

“Hoe leuk kun je het hebben met elkaar”, was één van de gevleugelde uitspraken van Brunet Riegstra tijdens ons verblijf in het vakantiehuis van Annemarie de Groot. Het kwam meer dan eens voorbij: “hoe leuk kun je het hebben met elkaar?” Het lijkt een eenvoudig zinnetje, maar het is binnen de context van onze schilderweek in Frankrijk veel meer dan dat. Het dekt niet alleen de lading op een wonderschone manier, maar er spreekt ook iets van verwondering uit; dat zoiets nog mogelijk is. Want spreek je het uit met een vraagteken, of met een uitroepteken. Wat mij betreft; beide.

Het idee om met een groep kunstenaars een week het landschap van de Bourgogne te schilderen vond z’n oorsprong afgelopen voorjaar, toen we een week op het zeilschip “Mars” hebben gewerkt. Dat was een grote groep; 24 man maar liefst. 24 Kunstenaars op een schip, gaat dat werken? Nou en of! Niks geen ego’s “bigger than life”, of mannetjes en madammekes die een beetje de docent uit lopen te hangen. Gewoon alle neuzen dezelfde kant op en met elkaar door één deur; lekker schilderen en niet zeiken. Met een geweldige kookploeg aan boord, die er keer op keer weer voor zorgde dat je echt niet naar een tig sterrenrestaurant hoeft om een fantastische maaltijd voorgeschoteld te krijgen. Omdat dat toen zo’n succes was, stelde Annemarie voor om het nog eens dunnetjes over te doen in haar vakantiehuis in Frankrijk. De groep kon echter niet zo groot worden als op het schip, daar is het huis qua voorzieningen domweg niet op berekend. Overigens zag ook lang niet iedereen het zitten, dus op grond daarvan was er al sprake van een selectie. We hebben het namelijk wel over dik 9 uur rijden en met de nodige tussenpauzes ben je dan al gauw 11 uur onderweg. Uiteindelijk gingen er 11 kunstenaars mee. Samengesteld door Ronald en Annemarie bleek het niet alleen om een geweldige leuke club mensen te gaan, maar ook om een geoliede machine met betrekking tot de taakverdeling, want we konden dit keer niet bogen op een doorgewinterde kookploeg en moesten het dus allemaal maar een beetje zelf zien uit te vogelen. Wil zoiets kans van slagen hebben, dan moet iedereen z’n steentje bijdragen. Kunstenaars hebben doorgaans de reputatie om op z’n zachts gesproken lichtelijk chaotisch van aard te zijn, maar daar was in die week eigenlijk maar bar weinig van te merken. Sterker nog, ze ontpopten zich tot effectieve handen uit de mouwen stekers, wat weer tot gevolg had dat de toch al goede sfeer alleen nog maar beter werd; “hoe leuk kun je het hebben met elkaar?”

Op voorhand probeer je je natuurlijk een beeld te vormen van de omgeving en van het huis en hoe het zal gaan. Ik zag persoonlijk nogal op tegen de reis er naartoe. ‘k Hou eigenlijk niet zo van reizen en lang in de auto zitten is al helemaal niet m’n ding. Nou hoefde ik niet eens zelf te rijden, want dat deed Ronald. Hoe leuk is dat? Die is dat soort afstanden ook wel meer gewend en draait z’n hand er niet voor om. Rijdt, alsof het niks is, binnen een week even naar Nice en weer terug. En de door Janneke ter beschikking gestelde leasebak zorgde er in ieder geval voor dat het niet aan het vervoermiddel kon liggen. Toch blijft het in mijn ogen een pokkeneind rijden. Op de vraag of ik het ervoor over heb gehad, kan ik alleen maar zeggen: ”echt wel!” Want: “hoe leuk kun je het hebben met elkaar?” 

Vanaf het moment dat we door de poort van het terrein reden werd ik verliefd. Verliefd op het huis, op de plek, op het uitzicht, op alles. En zoals het met verliefdheden gaat; je kunt er niets tegen doen. Het overkomt je en het enige dat je kan doen, is je eraan over geven. ‘k Wist ook meteen dat een week veel te kort zou zijn om alles wat ik om me heen zag vast te leggen. Gelukkig bestaat er zoiets als een fototoestel. Een foto is natuurlijk niet te vergelijken met dat wat je ervaart als je het schildert. Ik gebruik het daarom voornamelijk als hulpmiddel voor de vorm. De sfeer van iets is zo ongrijpbaar en is ook steeds weer anders, althans zo ervaar ik het. Dat is ook de reden waarom er zulk verschillend werk gemaakt wordt door de kunstenaars, iedereen ziet de werkelijkheid anders en creëert zodoende weer z’n eigen werkelijkheid. Ik had ook totaal niet de behoefte om nog van het terrein af te gaan, of om me te laten inspireren door de wijnvelden of het geweldige landschap. Ik werd nu al bijkans gek van alles wat erop me af kwam. Ik kan dat er dan echt niet nog eens bij hebben. ’t Heeft ook met een soort van focus te maken. Dat van de hak op de tak springen is niets voor mij. Ik besloot daarom, om me geheel op het huis en z’n nabije omgeving te concentreren. 

M’n insteek was ook niet om met affe schilderijtjes thuis te komen. Met een paar bruikbare studies zou ik al heel tevreden zijn en ik denk dat dat ook wel is gelukt. Gaandeweg wordt je ook steeds meer in je onderwerp gezogen en besef je dat het oneindig veel facetten heeft. Doordat het licht steeds veranderd, moet je ook wel een beetje voort maken; dus het moet er eigenlijk wel in 1 a 2 uur op staan. Zo kon het wezen dat ik wel twee werken op een dag kon maken. Het goede gevoel en de werklust was ook zeker bij de overige kunstenaars aanwezig. En ik denk dat we elkaar hier en daar ook wel hebben geïnspireerd, want “hoe leuk kun je het hebben met elkaar?” In ieder geval zo leuk dat toen de week om was en ik weer goed en wel thuis was, ik met weemoed terug denk aan een geweldige week, met fantastische collega’s op villa Clementine. Rest ons echter één troost; we gaan volgend jaar weer, want “hoe leuk kun je het hebben met elkaar?”

10 oktober 2016