Walnoten.

Walnoten.

Een schetsboek is net een dagboek. Als je er doorheen bladert komen de herinneringen vanzelf weer boven. Waar je was en met wie en wat je is opgevallen.

Pak hem beet twee jaar geleden was ik met zoon Eric op de koffie bij collega Ronald Soeliman. Dat is altijd beregezellig. Met de zon er volop bij zaten we heerlijk buiten op het terras. We hebben het dan voornamelijk over ons vak; het schilderen en over de kunst. De kunst in het algemeen en in het bijzonder. Hoe het was, hoe het er nu mee staat en waar het in vredesnaam naar toe moet. Dit alles natuurlijk doorspekt met de nodige relativerende humor, want anders is er geen doorkomen aan. Inmiddels maken ze mij de pis niet zo snel meer lauw en doe ik gewoon lekker mijn ding (vreselijke uitdrukking is dat overigens: “lekker je ding doen” en daarom laat ik hem ook gewoon staan)

Tijdens zo’n gesprek geef je je ogen natuurlijk goed de kost, want je bent beeldend kunstenaar of je bent het niet. Je moet er niet aan denken dat je iets mist wat je normaal gesproken was opgevallen. Onze soort moet het ook voornamelijk hebben van de waarneming, dus heb je altijd je antenne uitstaan.
Op een tafeltje ontwaarde ik iets onduidelijks. En als iets onduidelijk is, wil ik weten wat het is, zodat het duidelijk wordt. Op het eerste gezicht leek het op bladeren met daartussen iets van bolletjes. Bij nader inzien bleken die bolletjes walnoten te zijn, maar dan nog in de bast. Lag daar al de hele winter al een beetje te vergaan. Met de zon erop was het een mooi en grillig spel van licht en donker. Grafisch en abstract, maar toch ook heel realistisch. Ik zeg niet dat alle goede kunst dat zou moeten zijn, maar je bent met die insteek wel een eind op weg. 

Een bevriende collega, we noemen hem voor het gemak even Herman, zei ooit: “jij zoekt niet het onderwerp, maar het onderwerp zoekt jou”. Dat klinkt niet alleen heerlijk filosofisch, maar nog leuker, ik denk dat het zo is. Ik hou erg van dit soort toevalligheden; dat je ergens tegenaan loopt waar je wat mee kan, ook al zijn het maar een paar walnoten tussen wat blad. En dat je dan even zo’n tekeningetje maakt waar je met zoveel plezier aan werkt dat je je geluk niet op kan. Voor mij is dat meer dan genoeg en bovendien de enige manier waarop het werkt.

Grote kunst; u weet wel die met een hoofdletter, gaat waarschijnlijk ergens anders over. Het zal.

28 juni 2017