Blauw vat.

Blauw vat. 

Een paar jaar geleden zou het niet bij me zijn opgekomen om een schilderij te maken waarop zo’n “lelijk” blauw vat prominent zichzelf staat te zijn. Te midden van een heleboel andere zooi waarvan je ook maar moeilijk kunt definiëren waar je nou eigenlijk precies naar zit te kijken. De meeste houvast wordt geboden door de ruimte; het interieur van een boeren schuur, met duidelijk herkenbaar een gietijzeren raam waar het licht over een volgestouwde werkbank naar binnen valt. Omwille van de compositie heb ik mij een kleine verbouwing veroorloofd; het raam zit namelijk in werkelijkheid een stuk verder naar links, maar dan kwam het in het schilderij ergens in het midden terecht en dat is niet echt mooi. ‘k Probeer met zaken die de aandacht trekken binnen een compositie, zoveel mogelijk uit het midden weg te blijven en pas dan intuïtief min of meer de gulden snede toe. Herkenbaar zijn nog wel twee flesjes, maar verder wordt het een beetje gissen; papier, oude lappen? Op de betonnen vloer ligt stro en zie je nog iets van een kartonnen doosje en een stuk tuinslang. Allemaal spullen die nou niet bepaald aantrekkelijk zijn om voor de eeuwigheid te worden vastgelegd. In Kiel-windeweer zijn zulke schuren geen unicum. Toch is het niet zo dat ik bij elke boer aanklop in de hoop iets soortgelijks aan te treffen. Dat is me ook te willekeurig. Ik zou op het internet ook de wereld aan afbeeldingen kunnen vinden; waarschijnlijk ook hele mooie, maar dat is nog veel willekeuriger en dus niet waar ik naar op zoek ben. 

Ik hou ervan verrast te worden en daarbij speelt het toeval een belangrijke rol. Dat ik tegen zoiets aanloop maar dat ik er eigenlijk voor iets anders ben. In dit geval om foto’ s te maken van Jessica, een roodharig meisje uit ons dorp. Een dankbaar model waar ik graag mee werk. Soms maken we die foto’s bij mij thuis, maar ik vind het ook interessant om die te maken op de plek waar het desbetreffende model woont. Je plaatst je onderwerp dan in een context die dan weer bijdraagt aan de sfeer die het model bij je oproept. Deze schuur staat achter de monumentale woonboerderij en wordt gebruikt als paardenschuur. Vroeger reed Jessica ook paard, maar nu doet alleen haar oudere zus Angelique en een goede vriendin dat nog.
Zoals zo vaak met schuren dienen ze ook als opberghok om de oude troep voorlopig even kwijt te zijn. Als er een container bij huis zou staan zou het daar in belanden, maar op het platte land is zo’n schuur een mooi alternatief. Meestal blijft die troep daar nog jaren zo liggen of komt er alleen maar meer bij; zolang je er maar geen last van hebt. En op den duur zie je het niet eens meer denk ik.

Deze schuur is daarop geen uitzondering en is dus aan verandering onderhevig. Als ik er een tijdje niet ben geweest weet ik zeker dat het er weer anders uitziet dan de keer daarvoor. Er komt namelijk steeds meer zooi bij. Meer van hetzelfde wil niet zeggen dat het per definitie ook steeds mooier wordt; als je daar al van kan spreken. Voor mijn gevoel is dit schilderij wel ontstaan op een moment dat ik het nog een uitdaging vond om er wel iets moois van te maken. Dat kwam natuurlijk ook door die prachtige baan licht die door het raam naar binnen viel, waardoor de gehele ruimte werd ondergedompeld in een mooie diffuse atmosfeer.
Matthijs Röling zei geloof ik ooit eens: het maakt niet uit wat je schildert, ik ben niet geïnteresseerd in de waarneming an sich, maar in de kwaliteit van die waarneming. Klinkt lekker filosofisch, maar ‘k heb met o.a. dat in het achterhoofd binnen dit schilderij wel een poging gedaan tot….

Het schilderij is vanaf vandaag in het echt te zien bij galerie Bonnard te Nuenen.

11 maart 2018