De schilder en de muze.

15.4.18

Wat maakt een model bijzonder? Waarom kun je met het ene model beter uit de voeten dan met het andere en waar zit hem dat in. Alleen mooi is nooit voldoende; net zomin als het hebben van rood haar, al is dat soms mooi meegenomen. In het geval van Jessica was dat overigens wel de aanleiding, waardoor ik met haar in contact kwam. Maar op een gegeven moment moet je als schilder verder kunnen kijken dan de kleur rood, anders wordt het eentonig. Dat was bij Jessica niet moeilijk, ik zag meteen dat ze bijzonder was en dat ze een goed model voor me zou kunnen zijn. Maar hoe weet je dat bij de eerste blik die je op iemand werpt? Ik heb daar vaak over nagedacht en me er ook wel over verbaasd, maar tot nog toe liet m'n eerste indruk me nooit in de steek. Dat was met Eva zo en met Lotte en kortgeleden met Tjitske en Marina.

Toch is het niet zo dat die meiden allemaal op elkaar lijken. In tegendeel; ze zijn juist heel verschillend. Niet alleen verschillend in uiterlijk, maar ook qua persoonlijkheid. Er moet dus iets anders zijn wat maakt dat ik er door geïnspireerd wordt. Als schilder wil je met je onderwerp een verhaal vertellen. Niet in de letterlijke zin natuurlijk; ik ben zelfs behoorlijk allergisch voor kunst die een verhaal verbeeld. Historiestukken, Bijbelse taferelen, het is allemaal niet aan mij besteed. Nee, een schilderkunstig verhaal staat mij hierbij voor ogen. Wat je met verf kunt vertellen over een onderwerp. En dat begint voor mij altijd bij een fascinatie. Zonder die vonk, die nadrukkelijke behoefte om iets vast te leggen zal er in mijn optiek zelden iets bevredigend uitrollen. Die fascinatie kan er zijn voor een landschap of een plek, of de schoonheid der dingen, maar ze is nergens zo sterk als in het portret. Een goed portret houdt niet op bij een goede gelijkenis, het gaat verder. Het geeft de visie van de kunstenaar weer; dat waar hij naar op zoek is binnen een model. Wat ie wil uitdrukken via het portret; een bepaalde sfeer.

En dat is wat al die modellen met elkaar gemeen hebben; ze stellen je in staat om een bepaalde sfeer op te roepen. En het gaat zelfs verder; ze brengen van zichzelf een sfeer mee; een bepaalde uitstraling en ingetogenheid, die ik buitengewoon fascinerend vind. Vaak zijn ze zich er zelf niet eens zo van bewust en dat is misschien maar goed ook. Blijft er toch een heerlijke zweem van mystiek hangen rond zo'n muze. Jessica heb ik al vaak geschilderd en tot nog toe verveeld ze me geen minuut. Aan die schilderijen liggen tientallen tekeningen ten grondslag; soms zijn die schetsmatig van karakter en soms zijn ze behoorlijk doorwerkt. Om te onderstrepen dat het me niet alleen om haar rode haar te doen is, hier een paar potloodtekeningen, waar ik best wel tevreden over ben.

15 april 2018