Tonke.

Tonke.

Voor m’n workshops en masterclasses kan ik inmiddels putten uit een aantal modellen, die niet alleen erg mooi zijn om naar te werken, maar die het ook nog eens leuk vinden om te doen. Ik denk ook dat dat belangrijk is voor het resultaat; dat er een soort van wisselwerking ontstaat tussen de maker van een portret en de geportretteerde. En ook dat degene die model zit belangstelling heeft voor wat er uiteindelijk op het doek op of papier komt. Meestal zijn het modellen die ik zelf ook voor m’n werk gebruik. Doordat ik ze zelf al vaak heb getekend of geschilderd kan ik tijdens de lessen ook de juiste aanwijzingen geven; ik zie meteen als er iets niet klopt, of juist wel.

Soms is het toch prettig om er weer eens een nieuw gezicht bij te hebben. Niet omdat je uitgekeken raakt op iemand; je kunt in mijn optiek niet vaak genoeg naar een interessant gegeven terugkeren, mede omdat je er steeds weer iets nieuws in kunt zien en ontdekken. Daar komt nog bij dat als je jaren achtereen met dezelfde modellen werkt, het ouder worden ook een onderdeel van de ontwikkeling wordt. Vooral bij de roodharige Jessica is dat erg leuk om te zien. Ze stond voor het eerst model voor me toen ze nog net geen 13 was. Inmiddels is ze 16 en is ze echt wel meisje af nu. Iets er tussen in denk ik, maar al aardig richting jonge vrouw.

Tonke zat ooit bij mijn zoon en schoondochter in hetzelfde jaar op Academie Minerva. Maar je weet hoe dat gaat; eenmaal afgestudeerd bewandeld iedereen z’n eigen weg en zie je de meeste mensen nooit weer. Ik zag Tonke geloof ik voor het eerst toen ze met haar toenmalige vriendje Hendrik op vakantie was. Dat was op Vlieland; het eiland waar ik in de zomer ook meestal vertoef. Ik weet nog dat ik haar erg leuk vond. Hendrik was erg goed bevriend met zoon Thijs. Die vriendschap had veel weg van twee handen op één buik; zeker wat betreft gevoel voor humor kon het tussen die twee niet stuk. Ik had Hendrik een paar keer bij eerdere gelegenheden ontmoet, dus we kenden elkaar al enigszins. Met een biertje erbij hebben we het op een middag voor de tent erg gezellig gehad en het over van alles en nog wat gehad. Tonke zat er wat stilletjes bij. Ik had sterk het vermoeden dat het haar allemaal te lang duurde. Na verloop van tijd zei ze dat ze maar eens op moesten stappen. ‘k Meende aan Hendrik’ s reactie te kunnen aflezen dat ie het nog best gezellig vond, maar ze gingen wel. Je bent tenslotte met je vriendin op stap en niet met mij. Daarna heb ik Hendrik nooit meer gezien en Tonke jaren lang niet. Tot pak ‘m beet een jaartje of vijf zes geleden toen ik bij de kassa van de plaatselijke GAMMA stond, want wie stond daar ook in de rij? Tonke. Dit keer niet met Hendrik. Ik herkende haar meteen, ze was niet veel veranderd en nog net zo mooi als de eerste keer dat ik haar zag met Hendrik. Ze woonde samen met ene Nick in Sappemeer. Met de intrede van Facebook en onze gezamenlijke interesse in de kunst werden we al snel vriendjes op het net. ‘k Zag geregeld iets van haar voorbij komen. Meestal van die huis tuin en keuken berichtjes; de verbouwing van hun huis, de eerste schooldag van hun kinderen, Sinterklaas, van die dingen. 

Toen op m’n workshops een aantal cursisten vaker terug kwamen, vond ik eigenlijk dat ik niet steeds dezelfde modellen kon aanbieden. Ik dacht toen al vrij snel aan Tonke als nieuw model. Ze is niet alleen mooi, maar ze heeft ook een aantal herkenbare gelaatstrekken die bij het schilderen en tekenen de nodige houvast bieden. En ze woont in Sappemeer, vlak bij het cursuslokaal; hoe makkelijk wil je het hebben? Dus maar eens de stoute schoenen aangetrokken en haar via een PB tje schoorvoetend gevraagd of ze er iets voor voelde. Het antwoord was kort maar krachtig: “ik dacht dat je het nooit zou vragen!” Ha, ha, humor; altijd goed om over te kunnen beschikken. Ze kon alleen de eerste keer niet; had ook nog haar twijfels of ze wel zolang stil kon zitten en of ze wel een inspirerend model was. ‘k Verzekerde haar dat dat wel het laatste is waar ze van wakker moest liggen. 

Mijn intuïtie heeft me wat dat betreft nog nooit in de steek te laten.
Als je dan zo’n mooi nieuw model voor je workshops weet te strikken, wil je daar natuurlijk zelf ook wel even mee aan de slag. ’t Zou zonde zijn als je die kans zou laten liggen. ‘k Ben inmiddels met 3 schilderijen bezig en een aantal tekeningen. Ze zijn nooit allemaal even goed; dat zou ook raar zijn, maar gelukkig zitten er ook altijd een paar uitschieters bij. Dat maakt het portret tekenen en schilderen zo boeiend; ’t is altijd een verrassing wat eruit komt.

15 februari 2019