Winterjas.

Winterjas.

Een portretje van Jessica in rode winterjas met bontkraag. De zoveelste in een reeks waar ik inmiddels al dik 3 jaar mee bezig ben. Ze kwam hier ooit een keertje vanwege haar rode haar model zitten. Ik heb wat met rood haar. Het is een bijzonder fenomeen dat samen met de blanke huid die ermee gepaard gaat van grote schoonheid is. In veel gevallen is er dan ook nog sprake van een flinke hoeveelheid sproetjes. Dat rode haar is er in veel schakeringen en kan variëren van licht tot donker. Maar ook de intensiteit van het rood kan van persoon tot persoon verschillen. Dat van Jessica zit er van toon een beetje tussen in. Dat geld ook voor het rood; ik heb dat namelijk wel eens roder gezien. Haar huidtint is weliswaar blank, maar toch niet zo licht dat het bijna van porselein lijkt, wat bij sommige roodharigen toch echt wel het geval is. En ze heeft geen sproetjes. Toen ze voor het eerst op m’n atelier kwam, moest ze nog 13 worden, maar zag ze er zoals zoveel meisjes van die leeftijd wel wat ouder uit. Vaak komt dat omdat ze zich al op jonge leeftijd opmaken. 

Op een beetje mascara na deed Jessica dat gelukkig niet. Is ook nergens voor nodig vind ik; ze is mooi zoals ze is. Haar huid was ook super gaaf; geen oneffenheidje te bekennen. Inmiddels is ze 16 en hevig aan het puberen, waardoor die eens zo gave huid nu geteisterd wordt door menig pukkeltje. Harma zei de laatste keer dat ze hier was gekscherend dat het wel lijkt alsof ze in de rui is. Ook viel het ons op dat ze een ringetje door haar neusvleugel had. We hebben er maar niks van gezegd, maar natuurlijk wel gedacht. Een jaar geleden bedacht ze opeens, dat dat rode haar maar blauw geverfd moest worden. Er was geen kapper in de regio die het wilde doen, maar ‘t ging met behulp van een vriendinnetje wel gebeuren. Uiteindelijk was het nog half mislukt ook en varieerde het van blauwpaars tot roze. ‘k Vond het uiteraard doodzonde, maar wat ik er als buitenstaander van vind doet er al helemaal niet toe. Toch blijft ze voor mij een aantrekkelijk model; sterker nog, ze is gewoon m’n favoriete model. Van alle modellen die voorbij zijn gekomen en dat zijn er echt niet zo veel, ‘k ben in deze nogal kieskeurig, heb ik haar het vaakst getekend en geschilderd. Gelukkig doet ze nooit moeilijk als ik haar vraag voor een projectje; is ze denk ik ook nog steeds te verlegen voor. Gelukkig kan ik al die nare puberbijkomstigheden weglaten en haar schilderen zoals ik haar het liefst zie; met dat mooie rode haar en zonder al die toeters en bellen. 

Haar moeder Maritha zei, dat ze tegenwoordig ook geregeld verbale aanvaringen met haar dochter heeft. Gelukkig ontsporen die nooit echt en blijft het alleszins acceptabel. Soms zijn ze zelfs ronduit grappig. Zo is Maritha erg van het gezonde eten en heeft een biologisch groente en fruitteelt bedrijfje, waar wij ’s zomers ook vaak van mee eten. Uiteraard doen ze dat zelf ook. Volgens Jessica soms iets te veel. Op een gegeven moment zei ze tegen haar moeder: “wat jij op tafel zet is eigenlijk meer een maaltijd; je zou eens wat vaker een gerecht moeten serveren”. Tja, da’s toch gewoon lachen. 

Dat ik een groot bewonderaar ben van het werk van Andrew Wyeth heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. Diegene die met zijn werk vertrouwd is zal het meteen zijn opgevallen dat mijn schilderij en potloodtekening wel heel erg veel lijken op “breads” van Wyeth. Het is één van de bekendste portretten van Helga Testdorf. Wyeth heeft van haar over een tijdsspanne van 14 jaar meer dan 240 tekeningen , aquarellen en tempera schilderijen gemaakt. Tussen 1971 en 1985 werkte hij naast z’n reguliere werk aan deze indrukwekkende serie zonder dat iemand ervan af wist. Toen hij er in 1986 mee naar buiten trad, was dat een scoop van jewelste. Zijn vrouw Betsie die ook van niets wist was op z’n zachts gezegd not amused. Omdat het werk voor een groot deel uit naakten bestond, werd er al snel gezinspeeld op een vermeende relatie tussen de schilder en z’n model. Beide hebben dat altijd ontkend. Op het schilderij “breads” heeft Wyeth haar met vlechten afgebeeld tegen een pikzwarte achtergrond. 

Het mag duidelijk zijn dat de overeenkomst met mijn werkjes niet berust op toeval. Het idee kwam een paar jaar geleden toen ik Jessica vroeg of ze een keertje voor me zou willen poseren met vlechten in het haar. Ik weet niet eens of ik dat toen al bewust of onbewust met het werk van Wyeth in het achterhoofd vroeg. Ik hou ook gewoon erg van die typische meiden dingetjes als vlechten en staartjes. Ze vond het prima en haar moeder heeft ze er toen netjes ingevlochten. De rode jas is van Harma, maar ’t ging mij ook vooral om dat bontkraagje. Om de vergelijking met het werk van Wyeth niet al te nadrukkelijk te maken heb ik de kijkrichting van het model gespiegeld. De stand van het hoofd is daarentegen wel exact hetzelfde, evenals de belichting. Ik doe dat wel vaker; dat ik iets van een kunstenaar die ik bewonder laat terug komen in mijn werk. Je moet dat niet zien als jatwerk, maar als een eerbetoon; een hommage. 

Vanavond wordt om 22.55 op NPO 2 de documentaire: “Het Amerika van schilder Andrew Wyeth” uitgezonden. ‘k Werd de afgelopen tijd door Jan en alleman bestookt met tientallen mailtjes en berichtjes, dat het eraan zat te komen. Heerlijk dat men zo meeleeft en ik ga uiteraard kijken.

28 februari 2019