Een nieuw stilleven.

Een nieuw stilleven.

Tijdens een workshop Stilleven schilderen bij mij op het atelier, had ik opeens twee afzeggingen. Dat komt wel vaker voor en meestal komen die redelijk op tijd binnen, zodat er nog voor vervanging gezorgd kan worden. Maar dit keer werd er de avond van te voren afgebeld. Het groepje wat over bleef had ik na een inspirerend praatje aan het werk gezet. Ik ben dan niet iemand die er vanaf de eerste penseelstreek bovenop zit, want daar worden mensen alleen maar zenuwachtig van. Je moet ze even de kans geven zich op hun gemak te voelen zodat ze rustig aan een eerste opzet kunnen beginnen. Meestal doe ik dan even iets buiten beeld.

In m’n witte kastje had ik een opstelling gemaakt met wat glaswerk, uitgebloeide roosjes en een kalebas, waar vreemd genoeg geen van de cursisten iets in zag. De keus viel op één van de andere opstellingen. Als er dan toch niemand dat witte kastje doet, misschien is het dan leuk als ik even mee schilder, kunnen ze meteen zien hoe ik zoiets een beetje aanpak. Ze vonden het een prima plan. En waarom ook niet. Ik ben namelijk van mening dat je best wat kan opsteken als iemand met enige ervaring laat zien hoe hij te werk gaat. Niet om hoe het moet, maar hoe het kan. Toch schrok ik zelf een beetje van m’n voorstel, want ik had al bijna 4 jaar geen stilleven meer geschilderd. Maar goed, ik flapte het er nou eenmaal uit, dus nu niet terug krabbelen. Ik pakte het eerste de beste plankje dat voor handen was en ging er eens rustig voor zitten. Altijd goed om het gegeven even op je te laten inwerken.

Als je geen zeeën van tijd hebt is het van belang dat je een beetje efficiënt te werk gaat. Altijd eerst een goed doortimmerd pallet aanmaken. Eén van de verworvenheden van de lessen van Matthijs Röling waar ik nog steeds aan vast hou. Dat kost even tijd, maar als je er de nodige aandacht aan besteed heb je daar de gehele schildersessie profijt van. Vooral in de eerste opzet is een zekere spontaniteit belangrijk. Is ook vaak de face waarin de cadeautjes voor het oprapen liggen. Je moet echter wel goed blijven opletten; ’t zal niet de eerste keer zijn dat ik mensen iets heb zien overschilderen wat nog niet zo verkeerd was. Suggestie is in mijn ogen altijd interessanter dan een in alle hoeken en gaten gedetailleerde weergaven van het gegeven. Ik hoorde Sam Drukker ooit eens zeggen dat als je overal hetzelfde verteld, je op den duur niks meer verteld.

Uiteindelijk ging het best lekker, maar wat minstens zo belangrijk is; ik had er behoorlijk wat lol in. ‘k Kreeg het ding natuurlijk niet in één keer af, want er moest ook nog een beetje les worden gegeven, maar wat er stond was niet onaardig. ‘k Kreeg in ieder geval het gevoel dat ik het nog kon; dat stilleven schilderen. Ik heb er later een stuk vanaf gezaagd, zodat de compositie wat evenwichtiger werd en heb er nog twee keer aan doorgewerkt totdat het in mijn ogen wel af was.

15 juni 2019