Rose.

Rose.

Vandaag in m’n schetsboek een olieverfschets gemaakt Van Rose Namajunas. De tekening had ik al, maar ‘k had erg veel zin om haar ook even te schilderen. Eigenlijk kun je prima met olieverf op papier werken. Op de academie werd het vaak gedaan, als je het maar even goed grond met gesso. Ik doe altijd twee laagjes en een imprimatur van warm grijs. Verder is het wel prettig dat het papier een beetje stevig is, omdat het anders te veel gaat bobbelen.

Rose Namajunas ( prachtige naam overigens) zal voor veel mensen een volstrekte vreemde zijn. Dat was ze tot voor kort voor mij ook, ware het niet dat ik haar bij toeval op Youtube tegenkwam. ‘k Hou n.l. erg van kickboxen en mixed martial arts fighting. Ik weet het, ’t is voor velen even slikken denk ik, maar ík zag laatst een interview van Frank Evenblij met Frans Bauer en die was helemaal gek van boksen. Er zit dus toch ergens in vreedzame types een donker kantje verscholen.

Binnen de MMA zijn de vechters net als bij het boksen onderverdeeld in gewichtsklassen. De meeste aandacht gaat vaak uit naar de zwaargewichten. Maar binnen het wat minder bekende strogewicht valt ook veel te genieten. Waarom ik eigenlijk liever naar vrouwen kijk “who beat the shit out of each other”? Vrouwen zijn gewoon leuker; ook als ze elkaar in de haren vliegen.

Als je bij vechtsportsters dan meteen aan van die manwijven zit te denken is dat een volstrekte misvatting. Natuurlijk ze zijn er wel, maar doorgaans zijn de meiden prima op het netvlies te verdragen. Waarbij deze Rose Namajunas wat mij betreft wel zo’n beetje tot de buitencategorie gerekend mag worden. Het zou me niks verbazen als ze regelmatig voor modellenwerk wordt gevraagd.

Geboren in 1992 was dit ijzervretertje in haar gewichtsklasse wereldkampioen van 2017 tot 2019. Wat haar mede bijzonder maakt is dat het een erg innemend typje is met een stralende lach. Een beetje verlegen bij tijd en wijle en erg begaan met de wereld en de natuur. ‘k Denk dat ze ook nog eens de enige is binnen het wereldje van de MMA die heel verdienstelijk een stukkie van Chopin of Mozart achter de piano ten gehore kan brengen, maar wellicht is dat een vooroordeel mijnerzijds. Ik vind haar in ieder geval mateloos fascinerend. Als iets zeker is dan is het wel dat hunebedden blijvertjes zijn. Ze zijn er al meer dan 5000 jaar. En ze zullen er als nationale monumenten nog wel tot in lengte van dagen blijven staan. En ik ben ook zeker niet de laatste kunstenaar die ze tegen alle mode in zal blijven vastleggen.

14 januari 2020