Clementine
Clementine.
Afgelopen
najaar zijn we weer met een groep kunstenaars afgereisd naar villa Clementina
nabij Le Grand Moloy in de Bourgogne. Het was de 5e editie van een jaarlijks
terugkerend evenement; een lustrum dus. Ik kijk er elk jaar weer naar uit en
met veel plezier op terug. Ben ook samen met Annemarie de enige die alle keren
mee was. De samenstelling van de groep
verschilt van jaar tot jaar, maar ’t zijn eigenlijk altijd fijne mensen waarmee
je prima door één deur kunt.
Dit jaar
was Clementine, de dochter van Annemarie voor het eerst mee. Tussen al dat
grijs van de groep was ze een prettige jonge aanvulling die zorgde voor een
verfrissende dynamiek. Waarom was ze eigenlijk niet eerder mee; vroeg ik me af?
‘k Had haar
al wel eens op een opening van een tentoonstelling van Annemarie gezien en ook
wel kort gesproken; ‘k vond haar toen al een opvallende verschijning. Maar in
zo’n week leer je iemand toch wat beter kennen en blijkt die opvallende
verschijning uiterst behulpzaam, gemakkelijk in de omgang en super lief te
zijn. Ze werd er alleen maar mooier op.
‘k Had me
van meet af aan voorgenomen om als de gelegenheid zich voordeed, haar voor een
portretje te vragen. ‘k Ben daar doorgaans niet zo’n held in, maar we hebben
wel een fijne klik dus dat durfde ik best. Ze stemde toe en op een wat
wisselvallige dag zijn we er eens goed voor gaan zitten. Al snel schoven
Annemarie, Herma en Ron aan en later kwam ook Edwin erbij; geef ze eens ongelijk. Ik had haar naast een
raam geplaatst zodat er sprake was van
mooi strijklicht.
Als je voor
de eerste keer een nieuw model voor je hebt is het altijd verstandig om met een
tekeningetje te beginnen. Maar ja, eigenwijs als ik ben besloot ik het gewoon
maar meteen in olieverfverf te proberen. Je moet bij zo’n eerste poging wel een
beetje geluk hebben; dat alles meteen op de goede plek valt en dat je niet
teveel aan het rommelen slaat in de natte verf. Ik ben al erg blij als ik iets
op het paneel krijg waarin ik het model herken. Een mooie sfeer zou nog mooier
zijn, maar dat lukt een eerste keer bijna nooit. Te weinig tijd is doorgaans de
crux om je er rustig in te verdiepen. Wat levert zo’n studie dan wel op? In
ieder geval de sensatie van het direct naar levend model werken. Dat je model
fysiek aanwezig is, is n.l. veel spannender dan het werken naar een foto. Ik
heb overigens niks tegen het gebruik van foto’s, want ook dat heeft zo z’n voordelen.
Zeker als ik het model wat beter ken, kan ik met een foto prima uit de voeten.
Grootste voordeel is natuurlijk dat de druk van tijd er niet meer is.
Na een paar
uur schilderen was ik niet ontevreden, maar het besef dat je nog maar een
beetje aan de oppervlakte hebt zitten peuteren was er ook. Het smaakte in ieder
geval naar meer en we besloten dat als we eenmaal terug in Nederland waren ze
nog een keer op het atelier zou komen poseren.
Het werd
wederom een fijne schildersessie; temeer omdat Annemarie van het hele gebeuren
op een doek van 100 X 100 cm een mooie impressie had gemaakt.
Dat het
niet alle dagen feest is bleek ook nu weer. ‘k Heb voor mezelf de lat steeds
wat hoger liggen, dus met een leuke vlotte opzet ben ik na verloop van tijd
niet meer tevreden. Er moet op een gegeven moment ook wel wat diepgang in
komen. Al met al wordt het dan een hele zoektocht, waarbij je door middel van
tekeningen en verschillende opzetjes in verf probeert iets van het wezen van
Clementine te vangen. Eigenlijk heeft ze
net als ieder ander mens meerdere gezichten. Dat maakt dat het
portretschilderen heel verwarrend kan zijn, maar ook heel erg boeiend.
17 oktober 2020
Reacties
Een reactie posten