Clementine

 Clementine.

Afgelopen najaar zijn we weer met een groep kunstenaars afgereisd naar villa Clementina nabij Le Grand Moloy in de Bourgogne. Het was de 5e editie van een jaarlijks terugkerend evenement; een lustrum dus. Ik kijk er elk jaar weer naar uit en met veel plezier op terug. Ben ook samen met Annemarie de enige die alle keren mee was.  De samenstelling van de groep verschilt van jaar tot jaar, maar ’t zijn eigenlijk altijd fijne mensen waarmee je prima door één deur kunt.

Dit jaar was Clementine, de dochter van Annemarie voor het eerst mee. Tussen al dat grijs van de groep was ze een prettige jonge aanvulling die zorgde voor een verfrissende dynamiek. Waarom was ze eigenlijk niet eerder mee; vroeg ik me af?

‘k Had haar al wel eens op een opening van een tentoonstelling van Annemarie gezien en ook wel kort gesproken; ‘k vond haar toen al een opvallende verschijning. Maar in zo’n week leer je iemand toch wat beter kennen en blijkt die opvallende verschijning uiterst behulpzaam, gemakkelijk in de omgang en super lief te zijn. Ze werd er alleen maar mooier op.

‘k Had me van meet af aan voorgenomen om als de gelegenheid zich voordeed, haar voor een portretje te vragen. ‘k Ben daar doorgaans niet zo’n held in, maar we hebben wel een fijne klik dus dat durfde ik best. Ze stemde toe en op een wat wisselvallige dag zijn we er eens goed voor gaan zitten. Al snel schoven Annemarie, Herma en Ron aan en later kwam ook Edwin erbij;  geef ze eens ongelijk. Ik had haar naast een raam geplaatst zodat er sprake was  van mooi strijklicht.

Als je voor de eerste keer een nieuw model voor je hebt is het altijd verstandig om met een tekeningetje te beginnen. Maar ja, eigenwijs als ik ben besloot ik het gewoon maar meteen in olieverfverf te proberen. Je moet bij zo’n eerste poging wel een beetje geluk hebben; dat alles meteen op de goede plek valt en dat je niet teveel aan het rommelen slaat in de natte verf. Ik ben al erg blij als ik iets op het paneel krijg waarin ik het model herken. Een mooie sfeer zou nog mooier zijn, maar dat lukt een eerste keer bijna nooit. Te weinig tijd is doorgaans de crux om je er rustig in te verdiepen. Wat levert zo’n studie dan wel op? In ieder geval de sensatie van het direct naar levend model werken. Dat je model fysiek aanwezig is, is n.l. veel spannender dan het werken naar een foto. Ik heb overigens niks tegen het gebruik van foto’s, want ook dat heeft zo z’n voordelen. Zeker als ik het model wat beter ken, kan ik met een foto prima uit de voeten. Grootste voordeel is natuurlijk dat de druk van tijd er niet meer is.

Na een paar uur schilderen was ik niet ontevreden, maar het besef dat je nog maar een beetje aan de oppervlakte hebt zitten peuteren was er ook. Het smaakte in ieder geval naar meer en we besloten dat als we eenmaal terug in Nederland waren ze nog een keer op het atelier zou komen poseren.

Het werd wederom een fijne schildersessie; temeer omdat Annemarie van het hele gebeuren op een doek van 100 X 100 cm een mooie impressie had gemaakt.

Dat het niet alle dagen feest is bleek ook nu weer. ‘k Heb voor mezelf de lat steeds wat hoger liggen, dus met een leuke vlotte opzet ben ik na verloop van tijd niet meer tevreden. Er moet op een gegeven moment ook wel wat diepgang in komen. Al met al wordt het dan een hele zoektocht, waarbij je door middel van tekeningen en verschillende opzetjes in verf probeert iets van het wezen van Clementine te vangen.  Eigenlijk heeft ze net als ieder ander mens meerdere gezichten. Dat maakt dat het portretschilderen heel verwarrend kan zijn, maar ook heel erg boeiend.

17 oktober 2020