Een nieuw model

 Een nieuw model. 

De afgelopen 5 a 6 jaar heb ik vooral met 2 min of meer vaste modellen gewerkt. En hoewel ze sterk van elkaar verschillen beantwoorden ze beide heel erg aan wat ik in een model zoek. Maar wat dat dan precies is zou ik niet eens onder woorden kunnen brengen; wellicht de reden waarom ik schilder. Het heeft heel erg te maken met een eigen sfeer die een model met zich meedraagt en uitstraalt. ‘k Heb wel eens met woorden een poging gedaan, maar ik vind het veel mooier als je het in mijn schilderijen en tekeningen herkent.

Als je eenmaal “de ware” hebt gevonden vind ik het prettig om het niet bij een eenmalige exercitie te laten, maar om er wat langer mee aan de slag te gaan. En hoewel het model steeds hetzelfde is komt er elke keer wat anders uit. Behoefte naar eens wat anders was er dus niet. Totdat je opeens volstrekt onverwachts tegen iets aanloopt.

Op een tentoonstelling van amateurkunst ontwaarde ik tijdens het openingspraatje tussen het overwegend oude en grijze publiek een opmerkelijk jonge verschijning. Met haar kleurrijke bloemetjesjurk stak ze opvallend af tegen al dat grijs. Ik stond weliswaar op enige afstand geparkeerd, maar zag meteen dat ze bijzonder was. Magische momenten zijn dat, waar je niet dagelijks tegenaan loopt. Ze had ook iets fragiels en daarmee bedoel ik niet dat ze breekbaar of teer oogde, maar eerder fijngevoelig. Het leek wel een engeltje, zo mooi. En hoewel ik nog nooit een wildvreemde heb durven aanspreken met het verzoek om model voor me te zitten, realiseerde ik me ook dat als ik dat nu niet zou doen, ik er voor eeuwig spijt van zou krijgen. Schoorvoetend en er erg rekening mee houdend dat ze er totaal geen trek in zou hebben, toch maar voorzichtig gevraagd of ik haar een keertje mocht schilderen. Tot mijn grote opluchting was ze niet alleen mooi, maar ook erg lief en voelde ze zich bovendien vereerd. Alleen had ze nog nooit model gestaan, dus daar was ze wat onzeker over; of ze dat wel kon? Ik heb er inmiddels een antenne voor ontwikkeld en dacht alleen; ha, maar natuurlijk kun jij dat! 

7 november 2020







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

Afbeelding
  Sterren op het doek. Het moet ergens in 2008 geweest zijn, dat ik door een juffrouw van Omroep MAX werd gebeld; of ik het programma: “Sterren op het doek” ook kende en of ik er wel eens naar keek. Natuurlijk had ik ervan gehoord. Het was het jaar daarvoor van start gegaan en ja, ik keek er ook naar, zoals ik bijna naar alles kijk als het om kunst gaat; in wat voor vorm dan ook. Of ik er wat voor voelde om een keer mee te doen. Ze hadden portretten op m’n website gezien en vonden die van een dusdanige kwaliteit dat het reden genoeg was om me uit te nodigen voor één van de uitzendingen. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik zag meteen ook allerlei beren op de weg. Nou ligt dat van die beren heel erg in m’n aard, maar ‘k was natuurlijk ook gewoon overrompeld door de vraag. Of ik er een nachtje over mocht nadenken? Ja, hoor. Ze zou een paar dagen later wel terug bellen. Harma en de kids waren direct enthousiast, die zagen meteen de hoge amusementswaarde al voor zich. Nee, dat het h
Meer lezen

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Afbeelding
  “El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.   In 1992 kwam de documentaire film: “El membrillo del sol” van Victor Enrice uit. Ik kreeg echter pas veel later lucht van het bestaan ervan. In de film wordt de Spaanse realistische schilder Antonio Lopez Garcia gevolgd tijdens het schilderen van een kweeperenboompje in zijn tuin. Die tuin heeft overigens meer weg van een binnenplaatsje; ’t is nogal kaal en op dat boompje na groeit er niet zoveel. Dat Garcia binnen de kunstwereld van Spanje en ver daarbuiten een begrip is, was mij lange tijd ten enen male ontgaan, want ik had nog nooit van de man gehoord. Het moet ergens in 2009 of 2010 geweest zijn dat bevriende collega Flip Gaasendam mij op z’n atelier een boekje van de kunstenaar liet zien. Het betrof een catalogus uit 2008 van een tentoonstelling in het Museum of Fine Arts in Boston. Bladerend door het slapkaftboekie kwam ik bij het zien van de afbeeldingen steeds meer onder de indruk van het werk. In de eerst
Meer lezen

Final Portrait

Afbeelding
Final Portrait. Kortgeleden keek is naar de speelfilm: Final Portrait van Stanley Tucci uit 2017. Niet in de bios, want dat kan al tijden niet meer, maar zoals Hugo de Jonge het propageerde via een Dvd’tje geleend uit de bieb. ‘k Kwam het per ongeluk tegen op YouTube. Je kent dat wel; je bent een beetje filmpjes aan het bekijken en valt van het één in het ander. M’n zoekopdracht was waarschijnlijk iets met portret, toen er in de rechter kolom een documentaire verscheen over Alberto Giacometti. Eenmaal aangeklikt bleek die drie kwartier te duren. Normaal gesproken zou ik het vanwege de lengte wegklikken, maar ‘k bleef op de één of andere manier hangen en keek de hele docu uit. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats was het natuurlijk het werk van Giacometti zelf. Ik was daar uiteraard mee bekend, maar ook weer niet zo goed dat ik er alles van wist. Eigenlijk betrof het vooral z’n beelden en wist ik nauwelijks dat ie ook nog schilderde en tekende. Maar ‘k werd vooral gegrepe
Meer lezen