Sterren op het doek 2
Sterren op het doek 2.
Deze week werd ik nog maar weer eens gebeld door een
medewerkster van het TV programma “Sterren op het doek”. Ik was lekker in het
atelier aan het werk toen Harma binnen kwam denderen. Met de telefoon in de
hand en een glimlach van oor tot oor zei ze: “ ’t is voor jou; iemand van
Sterren op het doek”. Ik dacht natuurlijk dat ze een grapje maakte, want ik was
er al twee keer eerder voor benaderd en heb beide keren bedankt voor de eer. Nou
had Harma dat natuurlijk ook zelf kunnen bedenken, maar ze vond het blijkbaar
leuk om te horen hoe ik me er deze keer weer uit zou lullen; gebeurt er
tenminste weer eens iets grappigs in Kiel. In deze lockdown moeten we nog meer
als anders ons zelf zien te vermaken en ze vond dit wel een komische
onderbreking van de sleur waarin we zo langzamerhand zijn beland. Ik vind dat
overigens helemaal niet zo erg als andere groepen in onze samenleving. Laat
staan dat ik de straat op ga om de boel kort en klein te slaan, omdat ik het
niet eens ben met hoe we de zaken in Nederland aanpakken; wat een malligheid!
Nee, ik ben vooral gebaat bij rust en regelmaat; in mijn hoofd is er al chaos
genoeg.
De juffrouw aan de andere kant van de lijn was
overigens erg vriendelijk, maar wist niks van de keren daarvoor. Ze vroeg
hoelang dat was geleden. Ik zei: iets van 10 jaar; ze moest lachen; “ja, da’s
wel even geleden, toen zat ik hier nog niet. Maar dan zou het toch kunnen zijn
dat u inmiddels van gedachte bent veranderd?”. “Ja, dat zou kunnen, maar dat is
helaas niet het geval”. Toch wilde ze wel graag weten waarom dan niet; of ik
het geen leuk programma vond? Ik zei dat ik het best een leuk programma vind en
dat ik er ook altijd naar kijk, maar dat het gewoon niks voor mij is. “Is het
de druk van de camera en het moeten presteren op dat moment?” vroeg ze. “Ja
ook” zei ik, maar dat je niet weet welke bekende Nederlander je voor je krijgt
is eigenlijk nog veel vervelender. Ik vind portretschilderen best leuk, maar
het valt en staat natuurlijk met het model. Ik moet wel een beetje geïnspireerd
worden, anders gaat het niet werken. Tien jaar geleden was daar de kous mee af,
ik mocht onder geen beding de naam van de geportretteerde weten, want dat
maakte het format juist zo leuk, werd me verteld; dat dat een verrassing is. Ik
vond het toen niks en da’s nog steeds zo.
Ik wilde het gesprek zo langzamerhand wel een beetje
afronden toen ze zei dat ze me wel tegemoet wilde komen, door rekening te
houden met mijn wensen. Niet dat ik een naam kreeg, maar wel of ik bijvoorbeeld
liever een vrouw als model had, of een ouder iemand. ‘k Vond het op z’n zachts
gezegd een opmerkelijke move en realiseerde me dat het zo langzamerhand wel wat
moeilijker moet zijn om nog geschikte kandidaten voor het programma te
strikken, maar die tegemoetkoming deed natuurlijk niets af van mijn besluit. Ik
wil gewoon geen mensen schilderen waar ik geen affiniteit mee heb; nu niet, 10
jaar geleden niet en over 10 jaar al helemaal niet. ‘k Zoek ze gewoon het
liefst zelf uit en weet uit ervaring dat een portret in opdracht eigenlijk ook
niet mijn ding is. De rest van de wereld schijnt dat ook te weten, want ik word
bijna nooit gevraagd voor een portretopdracht. Kan natuurlijk ook een andere
reden hebben, ha, ha. Ha. Maar alle gekheid op een stokkie; dat “Sterren op het
doek” vind ik best leuk om naar te kijken, maar ‘k hoef er zelf niet in.
En over affiniteit gesproken; waar heb je nou meer
affiniteit mee dan met jezelf?! Bij deze een paar van m’n laatste getekende
selfies.
Voor een paar tekeningen heb ik foto’s gebruikt die Clementine van der Bent de afgelopen tijd van mij heeft gemaakt; dus met dank aan Clementine.
19 februari 2021
Reacties
Een reactie posten