Sterren op het doek 2

Sterren op het doek 2. 

Deze week werd ik nog maar weer eens gebeld door een medewerkster van het TV programma “Sterren op het doek”. Ik was lekker in het atelier aan het werk toen Harma binnen kwam denderen. Met de telefoon in de hand en een glimlach van oor tot oor zei ze: “ ’t is voor jou; iemand van Sterren op het doek”. Ik dacht natuurlijk dat ze een grapje maakte, want ik was er al twee keer eerder voor benaderd en heb beide keren bedankt voor de eer. Nou had Harma dat natuurlijk ook zelf kunnen bedenken, maar ze vond het blijkbaar leuk om te horen hoe ik me er deze keer weer uit zou lullen; gebeurt er tenminste weer eens iets grappigs in Kiel. In deze lockdown moeten we nog meer als anders ons zelf zien te vermaken en ze vond dit wel een komische onderbreking van de sleur waarin we zo langzamerhand zijn beland. Ik vind dat overigens helemaal niet zo erg als andere groepen in onze samenleving. Laat staan dat ik de straat op ga om de boel kort en klein te slaan, omdat ik het niet eens ben met hoe we de zaken in Nederland aanpakken; wat een malligheid! Nee, ik ben vooral gebaat bij rust en regelmaat; in mijn hoofd is er al chaos genoeg.

De juffrouw aan de andere kant van de lijn was overigens erg vriendelijk, maar wist niks van de keren daarvoor. Ze vroeg hoelang dat was geleden. Ik zei: iets van 10 jaar; ze moest lachen; “ja, da’s wel even geleden, toen zat ik hier nog niet. Maar dan zou het toch kunnen zijn dat u inmiddels van gedachte bent veranderd?”. “Ja, dat zou kunnen, maar dat is helaas niet het geval”. Toch wilde ze wel graag weten waarom dan niet; of ik het geen leuk programma vond? Ik zei dat ik het best een leuk programma vind en dat ik er ook altijd naar kijk, maar dat het gewoon niks voor mij is. “Is het de druk van de camera en het moeten presteren op dat moment?” vroeg ze. “Ja ook” zei ik, maar dat je niet weet welke bekende Nederlander je voor je krijgt is eigenlijk nog veel vervelender. Ik vind portretschilderen best leuk, maar het valt en staat natuurlijk met het model. Ik moet wel een beetje geïnspireerd worden, anders gaat het niet werken. Tien jaar geleden was daar de kous mee af, ik mocht onder geen beding de naam van de geportretteerde weten, want dat maakte het format juist zo leuk, werd me verteld; dat dat een verrassing is. Ik vond het toen niks en da’s nog steeds zo.

Ik wilde het gesprek zo langzamerhand wel een beetje afronden toen ze zei dat ze me wel tegemoet wilde komen, door rekening te houden met mijn wensen. Niet dat ik een naam kreeg, maar wel of ik bijvoorbeeld liever een vrouw als model had, of een ouder iemand. ‘k Vond het op z’n zachts gezegd een opmerkelijke move en realiseerde me dat het zo langzamerhand wel wat moeilijker moet zijn om nog geschikte kandidaten voor het programma te strikken, maar die tegemoetkoming deed natuurlijk niets af van mijn besluit. Ik wil gewoon geen mensen schilderen waar ik geen affiniteit mee heb; nu niet, 10 jaar geleden niet en over 10 jaar al helemaal niet. ‘k Zoek ze gewoon het liefst zelf uit en weet uit ervaring dat een portret in opdracht eigenlijk ook niet mijn ding is. De rest van de wereld schijnt dat ook te weten, want ik word bijna nooit gevraagd voor een portretopdracht. Kan natuurlijk ook een andere reden hebben, ha, ha. Ha. Maar alle gekheid op een stokkie; dat “Sterren op het doek” vind ik best leuk om naar te kijken, maar ‘k hoef er zelf niet in.

En over affiniteit gesproken; waar heb je nou meer affiniteit mee dan met jezelf?! Bij deze een paar van m’n laatste getekende selfies.

Voor een paar tekeningen heb ik foto’s gebruikt die Clementine van der Bent de afgelopen tijd van mij heeft gemaakt; dus met dank aan Clementine. 

19 februari 2021







Reacties

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Final Portrait