De weg er naar toe

 

De weg er naar toe. 

Schilders heb je in vele soorten en maten en iedereen heeft zo z’n eigen manier van werken om tot een kunstwerk te komen. Ik vergelijk het altijd met het bewandelen van een weg. De snelste manier om van A naar B te komen is uiteraard een rechte lijn. Veel kunstenaars bewandelen die weg, vooral die jongens en meiden die de fotografie als uitgangspunt nemen voor hun werk en er ook zo dicht mogelijk bij in de buurt willen uitkomen; kortom foto realisme. Veel mensen vinden dat prachtig en vooral ook erg knap. Het is realisme ten top; beter kan niet. Bij hen is de weg van A naar B dus die rechte lijn. Ze slaan onderweg niet opeens linksaf of rechtsaf omdat dat wellicht leuker of interessanter is. Hun einddoel staat vast en ze weten precies hoe ze er moeten komen.

In het eerste jaar van de academie kreeg ik o.a. les van Ben van Voorn. Ben was een zachtaardige, begripvolle man. Een docent die het beste met je voor had; je bij de hand nam en met z’n Drentse accent kleine aanwijzingen gaf. Niet dat ie je een visie opdrong maar omdat ie jou als leerling verder wilde helpen. Ik heb veel aan hem gehad. Niet alleen aan z’n lessen, maar ook hoe hij tegen het kunstenaarschap aankeek. In een interview waarin hij vertelt over de vele achtergronden die hij heeft geschilderd voor tekenfilms; o.a. voor Marten Toonder. zegt hij dat ie uiteindelijk toch het liefst z’n eigen kronkelige paadje bewandeld; wars van wat in de mode is en dicht bij zichzelf blijvend. Van hem komt ook de uitspraak: “er zijn betekent niks, de weg er naar toe is veel belangrijker”. Ik vond het niet alleen een mooie gedachte, maar realiseerde me ook dat zo’n kronkelig paadje waar je ook wel eens vanaf kan wijken, als je daar opeens zin in hebt, veel interessanter is.

Als ik even terugkom op de fotografie is het zo dat ik ook regelmatig foto’s voor m’n werk gebruik, alleen hebben die een ondersteunende functie; ze zijn nooit een doel op zich. Ze zijn fijn als geheugensteuntje; vooral voor de vorm, maar nooit om de kleur. Wat dat betreft vertrouw ik meer op m’n gevoel en intuïtie. En dat kronkelige paadje is natuurlijk veel leuker en interessanter dan de rechte snelweg. Voor sommige is die weg ernaartoe zelfs een wezenlijk onderdeel van hun werk.

In het Brandywine River museum hebben ze van Andrew Wyeth niet alleen het fraaie tempera schilderij: “the ides of march”, maar ook de studies die eraan vooraf gaan. 'k Kwam laatst op internet dit korte filmpje tegen, waarin de conservator van het museum ons even meeneemt in het depot om het allemaal inzichtelijk te maken. 'k Wist meteen weer wat Ben bedoelde.

10 maart 2021

https://www.youtube.com/watch?v=ip0zEYoY6CA