"Gimme some truth now”

"Gimme some truth now”. 

Na weer een avondje TV geleuter aan verschillende tafels over hoe het nou verder moet met de pandemie, het klimaat, het vertrek van Shell en de formatie de knop vroegtijdig op UIT!, UIT!, UIT! Gezet. We waren het zat en niet zo’n beetje ook. Het leek ons een goed idee om de avond af te sluiten met het album: Imagine van John Lennon. “Stel je eens voor dat:………” Het was geen voorbedachte rade en zelfs niet een gevalletje van domme intuïtie; nee, hij lag voor het grijpen en we dachten: John?…lekker, waarom niet. Naast het overbekende liedje met de tekst die van alle tijden is en wat mij betreft in de top 10 van beste popsongs ever thuis hoort, staat op dat album ook het nummer: Gimme some truth. En hoewel het liedje stamt uit 1971 en een regelrechte aanklacht is tegen de Vietnamoorlog en de manier waarop de politiek die oorlog met machtsvertoon, leugens en holle retoriek aan de Amerikaanse bevolking bleef verkopen, kon ik me niet van de indruk onttrekken dat de tekst ook nu nog zeer van toepassing is op hoe de zaakjes op het hoogste niveau worden geregeld. “Geef me de waarheid” is niet mogelijk in de absolute zin van het woord. De waarheid is niet objectief, maar vooral gebaseerd op wat jij wilt horen en wat jou het beste uitkomt. Iedereen heeft z’n eigen waarheid. ‘k Vraag me inmiddels wel af: hoe nu verder?!

https://www.youtube.com/watch?v=X1GOF4G_Qj8

18 november 2021




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sterren op het doek

Afbeelding
  Sterren op het doek. Het moet ergens in 2008 geweest zijn, dat ik door een juffrouw van Omroep MAX werd gebeld; of ik het programma: “Sterren op het doek” ook kende en of ik er wel eens naar keek. Natuurlijk had ik ervan gehoord. Het was het jaar daarvoor van start gegaan en ja, ik keek er ook naar, zoals ik bijna naar alles kijk als het om kunst gaat; in wat voor vorm dan ook. Of ik er wat voor voelde om een keer mee te doen. Ze hadden portretten op m’n website gezien en vonden die van een dusdanige kwaliteit dat het reden genoeg was om me uit te nodigen voor één van de uitzendingen. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik zag meteen ook allerlei beren op de weg. Nou ligt dat van die beren heel erg in m’n aard, maar ‘k was natuurlijk ook gewoon overrompeld door de vraag. Of ik er een nachtje over mocht nadenken? Ja, hoor. Ze zou een paar dagen later wel terug bellen. Harma en de kids waren direct enthousiast, die zagen meteen de hoge amusementswaarde al voor zich. Nee, dat het h
Meer lezen

“El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.

Afbeelding
  “El membrillo del sol”, oftewel: Een kweeperenboompje in de zon.   In 1992 kwam de documentaire film: “El membrillo del sol” van Victor Enrice uit. Ik kreeg echter pas veel later lucht van het bestaan ervan. In de film wordt de Spaanse realistische schilder Antonio Lopez Garcia gevolgd tijdens het schilderen van een kweeperenboompje in zijn tuin. Die tuin heeft overigens meer weg van een binnenplaatsje; ’t is nogal kaal en op dat boompje na groeit er niet zoveel. Dat Garcia binnen de kunstwereld van Spanje en ver daarbuiten een begrip is, was mij lange tijd ten enen male ontgaan, want ik had nog nooit van de man gehoord. Het moet ergens in 2009 of 2010 geweest zijn dat bevriende collega Flip Gaasendam mij op z’n atelier een boekje van de kunstenaar liet zien. Het betrof een catalogus uit 2008 van een tentoonstelling in het Museum of Fine Arts in Boston. Bladerend door het slapkaftboekie kwam ik bij het zien van de afbeeldingen steeds meer onder de indruk van het werk. In de eerst
Meer lezen

Final Portrait

Afbeelding
Final Portrait. Kortgeleden keek is naar de speelfilm: Final Portrait van Stanley Tucci uit 2017. Niet in de bios, want dat kan al tijden niet meer, maar zoals Hugo de Jonge het propageerde via een Dvd’tje geleend uit de bieb. ‘k Kwam het per ongeluk tegen op YouTube. Je kent dat wel; je bent een beetje filmpjes aan het bekijken en valt van het één in het ander. M’n zoekopdracht was waarschijnlijk iets met portret, toen er in de rechter kolom een documentaire verscheen over Alberto Giacometti. Eenmaal aangeklikt bleek die drie kwartier te duren. Normaal gesproken zou ik het vanwege de lengte wegklikken, maar ‘k bleef op de één of andere manier hangen en keek de hele docu uit. Dat had een aantal redenen. In de eerste plaats was het natuurlijk het werk van Giacometti zelf. Ik was daar uiteraard mee bekend, maar ook weer niet zo goed dat ik er alles van wist. Eigenlijk betrof het vooral z’n beelden en wist ik nauwelijks dat ie ook nog schilderde en tekende. Maar ‘k werd vooral gegrepe
Meer lezen